الْعَسَلُ نُشْرَة.[1]

عسل، [مايه‌] نشاط است.

ويژگى‌هاى منحصر به فرد اين غذا، پوشيده نيست و تحقيقات متعدّد پژوهشگران در دهه‌هاى اخير، مؤيد اين مطلب است.

- هَليم‌

در سفارش‌هاى اميرمؤمنان (ع) در مسئله تغذيه، بر خوردن هليم‌[2] تأكيد شده است؛ زيرا اين نوع غذا در زمره غذاهاى نشاطآفرينى است كه باعث نشاط چهل روزه در عبادت مى‌گردد. امام على (ع) مى‌فرمايد:

عَلَيكمْ بِالْهَرِيسَةِ فَإِنَّهَا تُنْشِطُ لِلْعِبَادَةِ أَرْبَعِينَ يوْماً وَ هِى مِنَ الْمائِدَةِ الَّتِى أُنْزِلَتْ عَلَى رَسُولِ الله (ص).[3]

بر شما باد خوردن هليم؛ زيرا نشاط چهل روزه در عبادت مى‌آورد، و آن، غذايى است كه بر پيامبر خدا (ص) نازل شده است.

- ريشه گياه اسپَند

گياه اسپَند،[4] داراى فوايد فراوان در ريشه و شاخه آن است. يكى از فوايد بارز آن، ايجاد نشاط است، چنان كه امام على (ع) مى‌فرمايد:

مَا مِنْ شَجَرَةِ حَرْمَلٍ إِلّا وَ مَعَهَا مَلَائِكةٌ يحْرُسُونَهَا حَتَّى تَصِلَ إِلَى مَنْ وَصَلَتْ‌

[1]. نهج البلاغة، حكمت 400.

[2]. هليم يا همان هريسه كه به غلط با املاى« حليم» نوشته مى‌شود، غذايى است كه از پختن گندم و گوشت و كوبيدن آنها به دست مى‌آيد( ر. ك: فرهنگ معين).

[3]. الكافى، ج 6، ص 319، ح 1.

[4]. اسپَند، دانه‌اى باشد كه به جهت چشم‌زخم، در آتش ريزند. حرمله، اسفند، سپند و سپنج، نام‌هاى ديگر آن است( ر. ك: لغت‌نامه دهخدا).