هر يك، بخش مهمّى از ماهيت طرف ديگر، روشن مى‌گردد. اين دو، در واقع، دو روى يك سكّه‌اند.

2. «كَسَل» و «فَترَة»

در مفهوم‌شناسى، شناخت مفاهيم مترادف، موضوعى اساسى و پذيرفته شده است. برخى از واژگان مترادف، به واسطه پژوهش‌هاى لغوى به دست آمده- كه فتره نيز از اين موارد است.- مورد بررسى قرار مى‌گيرد. ابن فارِس، «فتر» را ضعف در هر چيز مى‌داند.

فتر: أصل صحيح يدلّ على ضعف فى الشى‌ء.[1]

امّا خليل، با تعبيرى ديگر، به همان معنا اشاره دارد. وى، «فتر» را آرامش بعد از تندى و نرمى بعد از شدّت مى‌خواند و نهايتاً فتره جسمى را ضعف جسمى تعبير مى‌كند:

فتر فتوراً: سكن عن حدته ولأنَ بعد شدّته، يجد فى جسده فترة، أى ضعفاً.[2]

ابن اثير، در كاربردهاى فتره، «إفتر الرجل» را اين‌گونه معنا مى‌كند: پلك‌هاى مرد، سست شد و نگاهش، شكسته شد:

إفتر الرجل مفتر: إذا ضعفت جفونة و انكسر طرفة.[3]

ابن منظور، فتره را شكستگى و سستى دانسته، فترت جسمى را نرمى مفاصل مى‌داند:

[1]. معجم مقاييس اللّغة، ص 804.

[2]. العين، ج 8، ص 114.

[3]. النهاية، ج 3، ص 366.