الفترة: الانكسار و الضعف. فتر جسمه: لانت مفاصله وضعف. فتّر: أى أقام وسكن. الفتر: الضعف.[1]

فتره، در دو بُعد جسمى و عملى، ترسيم شده است:

يجد فى جسده فترة، أى ضعفاً.[2]

الفترة: من فتر عن عمله، إذا أسكن فيه.[3]

كاربردهاى فتره، درلغت نيز ما را بر معناى برداشت شده، ره‌نمون مى‌سازد. ابن اثير، معتقد است كه عرب، به چشم كم‌سو، فاتر مى‌گويد و «الفتر» به ما بين سرانگشت ابهام تا سرانگشت سبّابه كه باز نگه داشته شود، اطلاق مى‌شود. به همين جهت، دوره زمانى مبعوث شدن يك پيامبر تا پيامبر ديگر، «فترت» نام گرفته است:

طرف فاتر: ليس بحاد النظر. الفتر: مقدار ما بين طرف الإبهام وطرف المشيرة. فترت الشى‌ء: شبرته. الفترة: ما بين كلّ رسول إلى رسول.[4]

ابن منظور، سردى آبى را كه رو به گرم شدن مى‌رود، «فتر الماء» خوانده است:

فتر الماء: إذا انقطع عمّا كان عليه من البرد إلى السخونة.[5]

آنچه از مجموع تعاريف اين واژه در كتب لغت برداشت مى‌شود، اين است كه فتره، آن سكون و بى‌حالى‌اى است كه بعد از حدّت و شدّت، در كار به وجود مى‌آيد و نهايتاً، منجر به ضعف و شكستگى مى‌گردد.

[1]. لسان العرب، ج 5، ص 43.

[2]. العين، ج 8، ص 114.

[3]. مجمع البحرين، ج 3، ص 433.

[4]. العين، ج 8، ص 114.

[5]. لسان العرب، ج 5، ص 43.