اهميت داده شده است و منبع نشاط، قلمداد گرديده است؛ امّا چگونگى فراهم آمدن غذا، كميت و كيفيت آن، مسئله‌اى اساسى‌تر شمرده مى‌شود و آن‌گونه كه روان‌شناسان مثبت، حتّى مصرف داروها و الكل را نيز در فراهم‌آمدن شادكامى، مؤثّر مى‌دانند، دين اسلام، آن را گذرا و مقطعى دانسته و پيامدهاى منفى و درازمدّت آن را بيشتر مدّنظر، قرار داده است.

آرگايل مى‌گويد: داروها، مى‌توانند خُلق مثبت، ايجاد كنند و خُلق منفى را مرتفع سازند كه الكل و پروزاك، از نمونه‌هاى آشناى اين گونه داروها به شمار مى روند.[1] وى، به اين نكته توجّه نكرده است كه الكل و امثال آن، فقط مى‌توانند حالتى زودگذر بر جاى بگذارند و در نهايت، خُلق منفى نصيب انسان نمايند. خُلق- كه حالت هيجانى نسبتاً بادوامى است-، نه تنها به واسطه داروها و الكل ايجاد نمى‌شود؛ بلكه تنها حالتى زودگذر از هيجان را متوجّه انسان خواهند ساخت و در پسِ آن، پيامدهاى منفى بسيارى را بر جاى خواهند گذارد.

فعّاليت‌هاى جنسى و اجتماعى، رايج‌ترين منابع هيجانات مثبت، به شمار مى‌روند.[2] اين عوامل كه در اين مقاله با عنوان «لذّت جنسى» از آنها نام برده شده، زمانى مى‌توانند منبعى براى شادكامى باشند كه در قالب پيوند زناشويى، صورت پذيرند. در غير اين صورت، بر خلاف نظريه روان‌شناسان مثبت كه هر رابطه جنسى‌اى را در جهت شادكامى، سازگار قلمداد مى‌كنند، بايد منتظر پيامدهاى منفى آنها بود.

[1]. همان، ص 59.

[2]. همان، ص 58.