با همه اين اوصاف، فهرست رايج‌ترين منابع شادى از ديدگاه روان‌شناسى مثبت، عبارت‌اند از: خوردن، فعّاليت‌هاى اجتماعى و جنسى، موفّقيت و تأييد اجتماعى، استفاده از مهارت‌هايى چون: موسيقى و ديگر هنرها، مذهب، محيط، طبيعت، استراحت و آرامش.

براى روشن شدن اين بحث، به بيان تطبيقى عناوينى كه با يكديگر همپوشى دارند، مى‌پردازيم:

روابط اجتماعى، بزرگ‌ترين علّت شادكامى و ديگر جنبه‌هاى سلامت است.[1] در آموزه‌هاى دينى نيز روابط اجتماعى، نقشى اساسى در ايجاد نشاط، ايفا مى‌كند. دايره روابط اجتماعى در ايجاد شادكامى، دوستان و فرزندان، تا عشق‌هاى رمانتيك را فرا گرفته است؛ امّا در آموزه‌هاى دين، ديدار دوستان و گفتگوى با آنان، مهم دانسته شده است و هر يك از مؤلّفه‌هاى ديگر، نياز به تحقيق و كشف رابطه آن دارد.

تمرين‌هاى ورزشى، آسان‌ترين و قوى‌ترين راه ايجاد خُلق مثبت تحت شرايط تجربى است.[2] در آموزه‌هاى دينى نيز بخش عمده‌اى از نشاط، معطوف به تمرينات ورزشى است؛ ورزش‌هايى كه عزّت نفس را بالا مى‌بَرَند، انسان را از تنيدگى، رهايى مى‌بخشد و مهارت‌هاى اجتماعى را افزايش مى‌دهد، ورزش‌هايى هستند كه دين مبين اسلام، به آنها توجّه نموده است.

خوردن، يكى از رايج‌ترين منابع لذّت و يكى از منابعى است كه مبتنى بر نيازهاى زيست‌شناختى است.[3] در متون دينى، اگر چه به تغذيه،

[1]. همان، ص 341.

[2]. همان، ص 58.

[3]. همان‌جا.