بود، خود را برتر از ديگرى نمى‌دانست. اين نگاه سلمان به خود، سعه صدر و طمأنينه‌اى به او بخشيده بود كه از اين گونه پرسش‌ها خشمگين نشود و با نگاهى واقع‌بينانه، پاسخى منطقى به سؤال كننده بدهد. با اين نگاه نسبت به فضايل انسانى، هيچ كسى نمى‌داند كه نسبت به ديگرى، برترىِ معنوى دارد يا نه! هيچ كس نمى‌داند كه نسبت به همنوع خود در نزد خدا از محبوبيت بيشترى برخوردار است يا نه! اين امر، اقتضا مى‌كند كه انسان نسبت به همگان، ادب را رعايت كند و حرمت آنان را پاس بدارد و نسبت به آنان فروتن باشد؛ اگرچه از نظر علمى يا جايگاه اجتماعى و يا مال و ثروت نسبت به او برترى زيادى داشته باشد. بنا بر اين، انسان مؤمن در برابر همنوع خود فروتن است؛ زيرا احتمال برترىِ او را در پيشگاه خدا مى‌دهد.

اين موضوع به خوبى در سيره معصومان (عليهم السلام) قابل مشاهده است؛ آنان ضمن اين كه در برابر همنوعان خود فروتن بودند، هرگز اجازه نمى‌دادند كه مسلمانان نسبت به آنان فروتنى را از اندازه بگذرانند و خود را خوار سازند.

در روايتى نقل شده است كه مردى به نزد پيامبر (ص) آمد و به هنگام صحبت با ايشان زبانش به لكنت افتاد. پيامبر (ص) به او فرمود:

هَوِّن عَلَيكَ، إِنّي لَستُ بِمَلَكٍ، أَنا ابنُ امرَأَةٍ تَأكُلُ القَديدَ.[1]

آرام باش! من پادشاه نيستم؛ من فرزند زنى از قريشم كه گوشت نمك‌سود مى‌خورد.[2]

امام على (ع) نيز وقتى پدر و پسرى ميهمان ايشان مى‌شوند، به هنگام‌

[1]. الطبقات الكبرى: ج 1 ص 23، ميزان الحكمة: ج 4 ص 2226.

[2]. خوردن گوشت نمك‌سود در عصر نبوى، حاكى از اشراف‌زاده نبودن بوده است؛ زيرا ثروتمندان و اشراف‌زادگان همواره گوشت تازه مى‌خوردند و خشك كردن گوشت در زير آفتاب و يا نمك‌سود كردن آن براى نگهدارى طولانى مدّت، كار مردم عادى بوده است ..