نوع برترى، برترى از حيث تقوا و پرهيزگارى و برخوردارى از فضايل و سجاياى اخلاقى پسنديده، و در يك كلام، محبوبيت و تقرّب در نزد خداست. معيارى كه خداوند آن را با آيه شريفه‌ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ‌ به صراحت بيان فرموده است و يا در آيه ديگرى كه مسخره كردن برادر ايمانى را نهى مى‌كند، در بيان علّت زشتىِ اين كار، احتمال بهتر بودن فرد مسخره شده را مطرح مى‌كند و مى‌فرمايد:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسى‌ أَنْ يَكُونُوا خَيْراً مِنْهُمْ وَ لا نِساءٌ مِنْ نِساءٍ عَسى‌ أَنْ يَكُنَّ خَيْراً مِنْهُنَّ.[1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! هيچ گروهى نبايد گروه ديگر را مسخره كند كه شايد آنان از خودشان بهتر باشند و همچنين نبايد زنانى زنان ديگر را مسخره كنندكه شايد آن زنان از خودشان بهتر باشند.

در نقلى آمده است كه شخصى با نهايت بى‌ادبى و به قصد توهين و تمسخر، از سلمان فارسى پرسيد: ريش تو بهتر است يا دُم سگ؟

ايشان بدون كمترين خشم و عصبانيتى، در كمال آرامش پاسخ گفت: «اگر در قيامت از پل صراط عبور كنم، اين بهتر و اگر عبور نكردم دُم سگ بهتر است».

اين برخورد كريمانه، در نهايت، شرمندگى و تسليم و سپس هدايت را براى فرد بى‌ادب و جسور به ارمغان آورد. اين در حالى است كه سلمان فارسى با اين كه پيامبر (ص) او را به مدال‌ «منّا أَهل البيت» مفتخر داشته‌

[1]. حجرات: آيه 11 ..