هوا در آن كشور بوده و هست. لذا تعريق بدن در اغلب ايام سال، امرى طبيعى به شمار مى‌رفت.

بسيارى از مسلمانان از افراد ضعيف جامعه بودند و از توانايى مالىِ كمى برخوردار بودند. لذا از امكانات خوبى براى نظافت و بهداشت دائمى برخوردار نبودند.

شغل بسيارى از مردمان پيرامون پيامبر (ص)، كشاورزى و دامدارى بود.

با توجّه به نكات ياد شده، به روشنى پيداست كه در عصر نبوى (ص) به علّت وجود دلايلى چون عدم امكان استحمام و شستشوى لباس‌ها در فواصل زمانى كوتاه و به صورت روزانه، فقدان امكانات و تجهيزاتى همچون وسايل خنك‌كننده، و تعريق زياد بدن به خاطر نوع كار مردم و گرمى هوا، موجب مى‌شد كه در اجتماعات مسلمانان، بوى ناخوش به مشام برسد و به طور معمول، بوى تعريق بدن براى حاضران آزار دهنده باشد. نبودن فرهنگ نظافت دهان و دندان نيز مزيد بر علت مى‌شد تا حضور جماعتى از مردم در فضاى بسته، طاقت فرسا باشد.

اين در حالى است كه اسلام، دينى اجتماعى است. به اين معنا كه بر جماعات، تأكيد بسيار دارد و به هيچ وجه، دورى از اجتماع و كناره‌گيرى از جامعه و انزواگزينى را ترويج و تأييد نمى‌كند. در چنين فضايى، حكمت اهتمام پيامبر (ص) به استفاده از مسواك، بوى خوش و لباس پاكيزه و سفارش مكرر به مسلمانان در اين خصوص، آشكار مى‌گردد. همچنين طبيعى است كه ايشان براى تغيير فرهنگ اجتماعى مردم و اصلاح اين نقيصه، صرف مال بسيار در خريد عطر را اسراف نداند،[1] و در سيره‌

[1]. پيامبر( ص) ما أَنفقَتَ فى الطِّيبِ فَلَيسَ بِسَرَفٍ؛ آنچه در خريد عطر هزينه كنى، اسراف نخواهد بود( الكافى: ج 6 ص 512 ح 16) ..