خويش است؛ جاذبه‌هايى كه با آن بتوان احساس مثبت ديگران را به خود افزايش داد ودر برقرارى روابط اجتماعى، موفّقيت بيشترى كسب كرد.

بديهى است كه نتيجه فقدان جاذبه، اين است كه احساس مثبت در ديگران ايجاد نمى‌شود و انگيزه برقرارىِ ارتباط تحقّق نمى‌يابد. اين امر اگر با دافعه نيز همراه باشد، از تنهايى و انزواى فرد، گريزى نيست. در اين صورت است كه حتّى اگر فرد در خانواده و يا جامعه‌اى شلوغ زندگى كند، باز هم احساس تنهايى، همدم هميشگى او خواهد بود.

ضرورت آگاهى از عوامل جاذبه‌آفرين‌

شايد اهميت عوامل جاذبه‌آفرين و ضرورت آگاهى از آنها با كمى تأمّل، اجمالًا مورد تأييد و تصديق همگان قرار گيرد؛ امّا به نظر مى‌رسد كه بيان فوايد جاذبه‌هاى بين فردى، اهميت اين جاذبه‌ها را نمايان‌تر و ضرورت ايجاد آن را در خود آشكارتر مى‌سازد. البته آگاهى از گونه‌ها و مصاديق جاذبه‌ها بر اساس آنچه در منابع دينى به آن تصريح شده، دو فايده اساسى به دنبال خواهد داشت:

يك. باعث مى‌شود انسان، آن عوامل جاذبه‌آفرين را در خود ايجاد يا تقويت كند؛

دو. به ما كمك خواهد كرد تا بهترين افراد را براى دوستى خود برگزينيم و از رابطه با آنهايى كه فاقد صفات برتر و جاذبه‌هاى بين فردى هستند، پرهيز كنيم.

براى اين كه بيشتر به اهميت ايجاد عوامل جاذبه‌آفرين در خود پى ببريم، شناسايى نيازهاى خود- كه معمولًا از طريق برقرارى ارتباط پايدار و