موقّتى، رعايت آداب معاشرت متعارف و دست‌كم به صورت حداقلى ضرورى است، امّا به هر ميزان كه زمينه استمرار بيشترى براى تعامل فراهم باشد و به برقرارىِ رابطه پايدار، اراده وجود داشته باشد، به همان ميزان بايد به اصول و قواعد اخلاقى و رفتارى، پايبندتر و از جاذبه‌هاى بين فردى بيشترى برخوردار بود.

بخش دوم، روابطى است كه منقطع و مقطعى نيست و دوام و استمرار در آن مهم است. اين رابطه حتّى اگر انتفاع نيز در آن لحاظ شده باشد، به دليل دوامش، تنها دريافت خدمت در آن رابطه، موضوعيت ندارد؛ بلكه غالباً امور ديگرى نيز در برقرارى رابطه تأثيرگذارند و در نظر گرفته مى‌شوند. امور ديگرى كه انگيزه طرف مقابل را در ايجاد رابطه با او تشديد مى‌كنند و موجب مى‌شوند تا از ميان تعدّد افراد پيرامونى و يا به بيان ديگر، از ميان رقباى فراوان، فرد برخوردار از جذّابيت بيشتر و متنوّع‌تر انتخاب شود و برقرارى ارتباط پايدار با او تحقّق يابد. اين امور در حقيقت همان ويژگى‌هاى شخصى و شخصيتى است كه موفّقيت در برقرارى رابطه پايدار را به دنبال خواهد داشت. اين ويژگى‌ها همان جذّابيت‌هايى هستند كه براى ديگران، انگيزه‌آفرين‌اند و محبوبيت انسان رادر جامعه به ارمغان مى‌آورند.

نوشتار پيش رو، به دنبال ارائه راه‌كارهاى به دست آوردن اين جاذبه‌ها براى قرار گرفتن در كانون توجّه همنوعان و محبوبيت در نزد آنان است. ضمنا تلاش خواهد كرد راه‌كارهاى موفّقيت در برقرارى رابطه پايدار از منظر آموزه‌هاى دينى را تبيين نمايد. چيزى كه مى‌تواند در كاميابى بيشتر و در نتيجه، رضايت بيشتر از زندگى، نقش مؤثّرى ايفا كند و بر شيرينى و لذّت زندگى بيفزايد. از اين رو، موضوعاتى كه در اين پژوهش بدانها