از بيشترين اهميت برخوردار است.

ما در اين نوشتار، در صدد پرداختن به رابطه انسان با همنوعان و ارائه راه‌كارهاى درست براى برقرارى ارتباط و ايجاد أنس و ألفت بيشتر با آنان و در پى آن، فراهم آوردن محيطى سالم‌تر و مبتنى بر پايه آموزه‌هاى اخلاقى و دينى خواهيم بود. ضرورت اين مهم، از آن روست كه انسان، موجودى اجتماعى است و براى زندگى بهتر و رفع نيازمندى‌هاى مادى و معنوى بى‌پايانش به همراهى و هميارى همنوعان خود نيازمند است. بنا بر اين، افراد يك جامعه، به هر اندازه ارتباط صميمانه‌ترى با هم داشته باشند، از زندگى شيرين‌ترى برخوردار خواهند بود و نيازهاى رفع نشده كمترى برايشان باقى خواهند ماند.

به نظر مى‌رسد براى برقرارىِ رابطه صميمى و دوستانه و تحكيم دوستى‌ها و استمراربخشى به آنها، چاره‌اى جز ايجاد مزيّت نسبى در خود نخواهيم داشت. چيزى را كه ما از آن به «جاذبه» يا «جذّابيت» تعبير مى‌كنيم، كليد موفّقيت در برقرارى رابطه سالم و موفّق دانسته‌ايم.

توضيح آن كه روابط بين فردى انسان‌ها را به دو دسته مى‌توان تقسيم كرد:

بخش اوّل، روابط مقطعى و سطحى است. اين نوع رابطه- كه به سرعت پايان مى‌يابد-، غالباً به منظور دريافت نوعى خدمت يا همكارى‌اى كوتاه‌مدّت انجام مى‌شود، و چون در ازاى دريافت خدمت، معمولًا هزينه آن پرداخت مى‌شود، ايجاد رابطه سالم، از حساسيت كمترى برخوردار است. در اين نوع رابطه، آنچه مهم است براى يك طرف، دريافت خدمت و براى طرف ديگر، دريافت دستمزد است. گرچه در برقرارىِ اين نوع معاشرت‌