سلامت و امنيت جامعه كمك شايانى مى‌كند-، باعث شده است كه زيارت برادر ايمانى، در نزد خداوند و پيشوايان دينى (عليهم السلام)، ارزش بالايى داشته باشد و براى زائر، فضيلت و ثواب بسيار در نظر گرفته شود.[1] امّا بايد توجّه داشت كه هر كارى براى مؤثّر بودن بايد به درستى انجام شود و در آن، افراط و تفريط واقع نشود. به طور مثال براى زيارتى كه اثر محبّتى دارد، آدابى چون: تكلّف‌بار نبودن و رعايت يك فاصله زمانى متناسب بيان شده است. لذا پيامبر خدا (ص) در بيان فاصله زمانى زيارت مى‌فرمايد:

زُر غِبّاً تَزدَد حُبّاً.[2]

يك روز درميان، به ديدار برو تا محبّت را بيشتر كنى.

بنا بر اين، زيارتى كه در فواصل زمانى كوتاه تكرار شود و يا با تكلّف بسيار باشد، زيارت ملال‌آور است و تأثير عكس به دنبال خواهد داشت. على (ع) در وصيتش به امام حسن مجتبى (ع) مى‌فرمايد:

كَثرَةُ الزِّيارَةِ تُورِثُ المَلالَةَ.[3]

فراوانى ديدار، ملال‌آور است.

به نظر مى‌رسد كه ضرب المثل «دورى و دوستى» كه در نزد مردم مشهور است- در حقيقت، اشاره به اين معناست. يعنى آن گاه كه كثرت زيارت، ملال‌آور مى‌شود و به بروز اختلاف مى‌انجامد، فاصله گرفتن و از نظر يكديگر غايب شدن، مؤثّر است و در ممانعت از دلزدگى و تنفّر، نقش مثبتى ايفا مى‌كند. بنا بر اين، مطلق دورى، به دوستى منجر نخواهد شد و تنها به هنگام زياده‌روى و يا بروز كدورت مى‌توان از تعدّد ديدار و زيارت‌

[1]. ر. ك: منتخب ميزان الحكمة: ج 1 ص 464.

[2]. همان: ح 2836 به نقل از: بحار الأنوار: ج 74 ص 355 ح 36.

[3]. همان: ح 2838..