يكديگر كاست و در فواصل زمانىِ بيشترى به زيارت يكديگر رفت تا دلخورى‌ها و كدورت‌ها فروكش كند. البته بايد توجّه داشت كه قطع رابطه با برادران ايمانى، هرگز توصيه نشده است و روايات فراوانى در آثار مثبت آن تأكيد دارد. همچنين ضرب المثل ديگرى مى‌گويد: «از ياد رود هر آنچه از ديده رود». بنا بر اين، لازم است كه در اين كار، حدّ اعتدال نگاه داشته شود و از هرگونه افراط و تفريط پرهيز گردد.

3. تناسب جان‌ها

يكى از عوامل اساسى ايجاد علاقه و دوستى در قلب دو نفر، وجود تناسبى درونى بين آنهاست. براى اين تناسب روحى و درونى، دو فرض قابل تصوّر است. نخست آن كه به نظر مى‌رسد تناسب روحى بين افراد به آفرينش نخستين همه انسان‌ها در عالم پيش از اين جهان مادى- كه به عالم ذر معروف است-، مربوط مى‌شود. ملاقات يكديگر در عالم ذر و ايجاد آشنايى و الفت در آن نشئه، به دوستى و محبّت در اين دنيا مى‌انجامد. البته گاهى ممكن است به جاى الفت و احساس محبّت، نوعى دشمنى و دافعه بين دو نفر وجود داشته باشد. اين جاذبه و يا دافعه، ممكن است از عالم ذر بوده باشد و به خاطر ايمان به خدا و اعتراف به ربوبيت او و ملاقات و انسى كه در آن عالم واقع شده يا دشمنى‌اى كه در آن عالم اتفاق افتاده، ناشى شده باشد. در روايتى از پيامبر (ص) نقل است كه:

الأَرواحُ جُنودٌ مُجَنَّدَةٌ فَما تَعارَفَ مِنها ائتَلَفَ و ما تَناكَرَ مِنها اختَلَفَ.[1]

[1]. كتاب من لا يحضر الفقيه: ج 4 ص 380 ح 5818 ..