پى‌درپى، تأثير شگرفى در ايجاد مودّت و دوستى و افزايش آن و در نتيجه، تحكيم روابط دوستانه و صميمى خواهد داشت. حتّى ملاقات‌هاى غير عمدى و به صورت اتفاقى نيز مى‌تواند در ايجاد الفت تأثير داشته باشد. اين امر را صاحب‌نظران در علم روان‌شناسى با آزمايش‌هاى متعدّد به اثبات رساندند. آنان در آزمايش‌هاى خود ثابت كردند كه ميزان علاقه افراد نسبت به ديگران، به تعداد دفعات ملاقات آنان بستگى دارد و به هر اندازه، دفعات ملاقات در محدوده زمانى مشخص، بيشتر باشد، به شرطى كه از حالت تعادل بيرون نيايد و در آن افراط صورت نگيرد، علاقه به آن فردى كه ملاقات شده، بيشتر خواهد شد.

از جمله مواردى كه نشان مى‌دهد همجوارى، در افزايش جاذبه و محبّت بين افراد مفيد است، روايت مربوط به صله رحم و توصيه‌هاى فراوان مبنى بر اهميت و فضيلت به ديدار يكديگر رفتن است. در نقش دوستى و محبّت‌آفرينىِ ديدار يكديگر، از پيامبر خدا (ص) روايت شده است:

الزِّيارَةُ تُنبِتُ المَوَدَّةَ.[1]

به ديدار يكديگر رفتن، دوستى را استوار مى‌كند.

و نيز در بيان زيباى ديگرى فرموده است:

صِلَةُ القَرابَةِ مَحَبَّةٌ في الأَهلِ و مَثراةٌ في المالِ.[2]

ديدار خويشاوندان، باعث دوستى در خاندان و افزايش دارايى مى‌شود.

تحكيم روابط برادرى و محبّت بين افراد جامعه اسلامى- كه به‌

[1]. همان: ص 153، منتخب ميزان الحكمة: ج 1 ص 464 ح 2834.

[2]. عوالى اللآلى: ج 1 ص 255 ح 19 ..