است: مهر، محبّت و شكوه در سينه مؤمنان.[1]

بر اين اساس، وقتى ايمان به خدا و به دنبال آن محبّت به او در دلى خانه كرد، آن دل، محبّت همه كسانى را كه رنگ و نشانى از او دارند، در خود مى‌يابد و به مقدارى كه اين رنگ و نشان، بيشتر و قوى‌تر باشد، علاقه و محبّت نيز فزون‌تر مى‌شود. در منظومه عاشقان و دوستان الهى كه بر گرد كعبه وجود او حلقه زده‌اند، نزديك‌ترين آنها، پيامبر رحمت و خاندان پاك او- كه سلام و درود خدا بر آنان باد- هستند؛ آنانى كه مظهر تمام و كمال حق و جلوه زيبايى‌هاى اويند. هر كس اين خانواده را بشناسد، عشق به آنان را در خود مى‌يابد. و اين بدان خاطر است كه ايمان به خدا زمينه محبّت به دوستان خدا را فراهم ساخته است و بى شك، اين محبّت، يك طرفه نخواهد بود و از آن سوى نيز محبّت خوبان، نثار انسان مؤمن خواهد شد.

البته هر محبّى به خاطر زيبايى‌هايى كه در محبوب مى‌بيند، او را دوست مى‌دارد و اگر آن زيبايى‌ها قابل كسب باشند، تلاش مى‌كند خود نيز به آن زيبايى‌ها دست يابد. و اين، رهاورد ديگر ايمان و عمل صالح است كه انسان مؤمن را بدان سو ره‌نمون مى‌سازد.

2. همجوارى‌

از عواملى كه شايد در برخى موارد، خارج از اختيار انسان است و البته گاهى هم تحت اختيار او، «همجوارى» است. البته مقصود از همجوارى، مجاور هم بودن نيست؛ بلكه ملاقات يكديگر و به ديدار هم رفتن است. ملاقات‌

[1]. الجعفريات: ص 177 ..