نسبت به يكديگر احساس كنند. اين از آن روست كه انسان مؤمن، خدا را دوست دارد و خدا نيز او را دوست دارد.[1] پس كسى كه خدا او را دوست داشته باشد، دوستان او را نيز دوست خواهد داشت. قرآن كريم در باره ايجاد محبّت بين قلوب مؤمنان به جهت ايمان و عمل صالحشان مى‌فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا.[2]

خداوند رحمان، محبّت ايمان‌آوردگان نيكوكار را در دل‌ها مى‌افكند.

پيامبر اكرم (ص) در توضيح معناى اين آيه مى‌فرمايد:

هنگامى كه خداوند، بنده‌اى را دوست داشته باشد، به جبرئيل ندا مى‌دهد: همانا من فلان بنده‌ام را دوست دارم. پس او را محبوب گردان. جبرئيل نيز در آسمان، ندا سر مى‌دهد و دوستى او را بر اهل زمين نازل مى‌كند. پس اين است معناى كلام خدا كه فرمود: خداوندِ رحمان، محبّت ايمان آوردگان نيكوكار را در دل‌ها مى‌افكند.[3]

امام على (ع) نيز وقتى در باره اين آيه از پيامبر (ص) سؤال كرد، ايشان فرمود:

خداوند تبارك و تعالى به مؤمنان سه چيز عطا كرده‌

[1]. جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ‌؛ پاداششان نزد پروردگارشان بهشت‌هاى پاينده‌اى است كه از زير[ درختان‌] آن، نهرها جارى است، در آنها جاودانه‌اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند. اين‌[ پاداش‌]، براى كسى است كه از پروردگارش بترسد( بينه: آيه 8).

[2]. مريم: آيه 96.

[3]. الدر المنثور: ج 4 ص 287 ..