عصر است، نه‌تنها ممكن نيست، بلكه نامطلوب است؛ زيرا طرد غيرمنصفانه تمام مظاهر اين دوران، زمينه‌اى را فراهم خواهد ساخت كه افراد جامعه، دست به شورشى خشم‌آلود و انتقام‌جويانه بزنند و به قبول تمام عيار همه مظاهر عصر ارتباطات، روى آورند. به همين دليل، تربيت غيرتعصّبى، واقع‌نگر و منصفانه، افراد را به سوى اين ويژگى هدايت مى‌كند تا بتوانند در متن شرايط ناسالم، حضورى سالم داشته باشند.

در مورد پديده اينترنت و ماهواره نيز در تربيت دينى جوانان، بايد ذهنيتى روشن و منتقدانه ايجاد كرد كه در آن، جنبه‌هاى مثبت و منفى اين پديده مشخّص گردد و زمينه استفاده مناسب از آن فراهم آيد.

مؤلّفه ارزيابى و نقّادى را مى‌توان در مورد همه انحرافاتى كه ممكن است براى جوان رخ دهد، به كار گرفت و ذهن آنها را نسبت به مورد انحراف، حسّاس كرد؛ زيرا (چنانچه گفته شد) ويژگى دوران ارتباطات، ساخت‌زدايى است. ساخت‌هاى فكرى و عاطفى اعضاى جوامع را در معرض فروپاشى مى‌نهد و آنها را به نوعى عادى‌انكارى در امور (بويژه مسائل اخلاقى) سوق داده است.

مسئله حسّاسيت‌زدايى و عادى‌سازى، امرى است كه در اين دوران، به روشنى آشكار است و همين، موجب تسامح، تساهل و عادى‌سازى در بنيان‌هاى اخلاقى جامعه شده است. لذا اين، موضوعى است غيرقابل اجتناب كه گريزى از موج فزاينده آن نيست. تربيت دينى، باوجود دارا بودن ويژگى نقّادى، خود مى‌تواند با نقدهاى موردى و آموزش افراد براى برخوردهاى نقّادانه، اين موج حسّاسيت‌زدايى عادى‌سازى را مهار كند و آنان را براى حضور سالم در متن جامعه و درگيرى با زمينه‌هاى انواع انحراف همراه ارزيابى و نقادى، آماده سازد.[1]

د- مراقبه‌هاى فردى‌

براى پيشگيرى از ابتلا به رفتارهاى نابه‌هنجار جنسى و كنترل خود از انحرافات، شيوه‌هاى بسيارى در متون حديثى، مطرح گرديده‌اند كه به تعدادى از آنها اشاره مى‌كنيم:

[1].« تربيت دينى در برابر چالش قرن بيست و يكم»، خسرو باقرى، نشريه اطلاع‌رسانى معارف، ش 2، ص 10.