پيامبر اكرم- ص- جمع‌آورى كرده بودند رجوع كند و صحت و سقم مطلب را دريابد و مطمئن گردد كه معوذتين جزء قرآن مى‌باشند يا خير. بهر حال ادعاى باقلانى دليلى به همراه ندارد و يك احتمال صرف است. اگر چه صرف احتمال در اين باب كفايت مى‌كند.

ثالثا: مورخين نقل مى‌كنند كه: عاصم قرائت «معوذتين» را از زرّ بن حبيش فرا گرفت. و او هم قرائت خود را از ابن مسعود نقل مى‌كند. همچنين گفته‌اند كه: اين قرائت صحيح است و نقل آن از ابن مسعود درست مى‌باشد[1].

رابعا: از سفيان بن عيينة از عبده و عاصم از زرّ منقول است كه گفت: به أبى بن كعب گفتم: برادرت (ابن مسعود معوذتين را از مصحف پاك مى‌كند. وى انكار نكرد.

به سفيان گفتند: مقصودت ابن مسعود است؟! گفت: بلى. و معوذتين در مصحف ابن مسعود نبود وى مى‌ديد پيامبر اكرم حسنين- عليهما السلام- را با اين دو سوره «تعويذ» مى‌بست. و نشنيد كه پيامبر اين دو سوره را در نماز بخواند، لذا پنداشت اين دو، تعويذ مى‌باشند. و بر گمان خود اصرار ورزيد. ليكن ديگران به قرآن بودن اين دو سوره قطع حاصل كرده آن دو را در مصحف جاى دادند[2] ابن قتيبه نيز چنين نظرى دارد[3].

نقل بالا دليل آن است كه ابن مسعود در اين زمينه دچار اشتباه شده است، و چه بسا كه پس از آشكار شدن مطلب به حقيقت برگشته باشد و عاصم قرائت خود را از اين دو سوره از ابن مسعود گرفته باشد و اين عينا اعتقاد زرقانى و ديگران درباره ابن مسعود است، آنان مى‌گويند: ابن مسعود در آغاز كار، قرآن بودن «معوذتين» را منكر بود و بعد كه نقل متواتر و اجماعى اين دو سوره را ديد و حقيقت امر بر وى منكشف گرديد به قرآن بودن آنها ايمان آورد و در رأس ايمان‌آورندگان قرار گرفت‌[4].

اما اين ادعا كه اين دو سوره در مصحف ابن مسعود نبوده‌اند با روايت ذيل مغاير است كه: ابن مسعود معوذتين را به عنوان دو تعويذ- كه جبرئيل آنها را با خود فرودآورده بود-

[1] برهان زركشى، ج 2، ص 128. شرح الشفاء/ قارى، ج 2، ص 315. الاتقان، ج 1، ص 79. فواتح الرحموت در حاشيه المستصفى، ج 2، ص 9. مناهل العرفان، ج 1، ص 269. و المحلى، ج 1، ص 13.

[2] مسند احمد، ج 5، ص 130.

[3] الجامع لاحكام القرآن، ج 20، ص 251. و الاتقان، ج 1، ص 80.

[4] مناهل العرفان، ج 1، ص 269. و شرح الشفاء/ ملا على قارى، ج 2، ص 315.