ترس از خدا كه توشه راه است.]

در اين خطبه، ابتدا اشاره‌اى به مناسبت‌هاى هفته مى‌كنم و پس از آن، چند تذكر خدمتتان عرض مى‌كنم.

اولين مناسبتِ هفته آينده، سالگرد شهادت جانگداز رهبر و امام ما، حضرت امام سجاد عليه السلام است. دومين مناسبتِ هفته آينده، سالگرد انفجار در ساختمان نخست‌وزيرى و شهادت عزيزانمان، مرحوم شهيد رجائى و شهيد باهنر است.

همچنين اگر اشتباه نكنم، هفته آينده مصادف با سالگرد شهادت شهيد عراقى و فرزند عزيزش و نيز هفته آينده مصادف با سالگرد ناپديد شدن برادر عزيزمان امام موسى صدر است.

خداوند به حقّ محمد و آل محمد، ما را از شيعيان و ارادتمندان و پيروان حضرت سجاد عليه السلام قرار دهد و همه شهداى ديگرى را كه هفته آينده سالگرد آنها است، همه آنها را رحمت كند. بازماندگانشان را تسليت دهد.

روحِ آنها را در جوار پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و ائمه هدى‌ عليهم السلام شاد بفرمايد.

مى‌خواستم در باره موضوعى برايتان صحبت كنم. مردّد بودم كه بيان اين مطلب در اينجا مناسب است يا خير؟ بالاخره به اين نتيجه رسيدم كه اين مطلب را خدمتتان عرض كنم.

اين مطلب، برنامه آينده زندگى من است.

من پس از مدت‌ها فكر و تأمل، سرانجام به اين نتيجه رسيدم كه بقيه عمر خودم را در حوزه علميه قم سپرى كنم. مطالبى را هم كه در خطبه اول در باره حوزه‌هاى علميه خدمتتان عرض كردم، نتايجِ فكر خودم در اين مدت بود.

من متوجه هستم كه مفيد بودن در حوزه علميه، نيازمند توانايىِ علمى و بدنى است.

من هم با اين توانِ اندك علمى و توان بسيار بسيار اندكِ فكرى و بدنى، كارى نمى‌توانم بكنم. با اين وجود، به ما دستور داده‌اند كه:

«الْمَيْسُورُ لا يَسْقُطُ بِالْمَعْسُورِ.» و «ما لا يُدْرَكُ كُلُّهُ لا يُتْرَكُ كُلُّهُ.»

من هم با همين ديد، ان‌شاءالله در خدمت حوزه‌هاى علميه خواهم بود.

بعضى دوستانم به من گفتند: اين كار را نكن. زيرا اگر به حوزه علميه بروى، از نظام جدا مى‌شوى. من از اينكه آنها اين گونه فكر مى‌كنند، بسيار تعجب كردم؛ زيرا مگر حوزه علميه قم جزو نظام جمهورى اسلامى ايران نيست؟

آيا نظام جمهورى اسلامى ايران، يك چيز است و حوزه علميه قم، چيز ديگرى است؟ آيا اين دو جداى از هم هستند؟

اعتقاد من اين است كه حوزه علميه قم، هم اساس نظام و هم مهم‌ترين قسمتِ نظام است.

نظام جمهورى اسلامى ايران از حوزه علميه قم جوشيده و دفاع از آن هم به عهده حوزه علميه قم است. بنا بر اين صحيح نيست كه نظام جمهورى اسلامى ايران و حوزه علميه قم را دو چيزِ جداى از يكديگر تصور كنيم.

آرى! اگر كسى مسئوليت و پُستى به عهده نداشته باشد، ممكن است در رسانه‌ها مطرح نشود؛ اما مگر لازم است كه همه در رسانه‌ها مطرح شوند؟! مگر ما آمده بوديم كه در رسانه‌ها مطرح شويم؟!

در خدمت حوزه علميه بودن، جزو واجبات است و بر همه واجب است كه در حدّ توانِ خودشان، نسبت به انجامِ اين واجب، اقدام كنند.

بعضى‌ها به من گفتند: اگر به حوزه علميه قم بروى، فراموش مى‌شوى و از ياد مى‌روى.

مثل اينكه اين افراد خيال كرده‌اند من بايد هميشه در يادِ مردم باشم؛ صبح كه از خواب بلند مى‌شوند، بگويند: موسوى اردبيلى، ظهر هم كه مى‌خواهند نهار بخورند، بگويند:

موسوى اردبيلى. مگر لازم است كه‌