[آيا كسى كه بنيانِ مسجد را بر ترس از خدا و خوشنودىِ او نهاده بهتر است، يا آن كسى كه بنيانِ مسجد را بر كناره سيلگاهى كه آب، زيرِ آن را شسته باشد تا با او در آتش جهنم سرنگون گردد؟ و خدا مردم ستمگر را هدايت نمى‌كند.]

خداوند مى‌فرمايد: آنان كه بنيانِ خود را بر لبه پرتگاه بنا كرده‌اند، به زودى بنايشان فرو مى‌ريزد؛ اما آنان كه بنيان زندگىِ خود را بر اساس ايمان، تقوا، خدابينى، خداشناسى و خداخواهى بنا كرده‌اند، بناى زندگى‌شان استوار و خوب است.

همچنين خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«... وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ انَّ اللَّهَ بالِغُ امْرِهِ ...»[1]

[... و هر كه از خدا بترسد، براى او راهى براى بيرون شدن قرار خواهد داد و از جايى كه گمانش را ندارد روزى‌اش مى‌دهد. و هر كه بر خدا توكل كند، خدا او را كافى است.

خدا كار خود را به اجرا مى‌رسانَد ...]

امير المؤمنين عليه السلام در باره تقوا و آثار آن، مى‌فرمايد:

«عِبادَ اللَّهِ انَّ تَقْوَى اللَّهِ حَمَتْ اولِياءَ اللَّهِ مَحَارِمَهُ وَ الْزَمَتْ قُلُوبَهُمْ مَخَافَتَهُ حَتّى‌ اسْهَرَتْ لَيَالِيَهُمْ وَ اظْمَأَتْ هَوَاجِرَهُم.»[2]

[پرهيز از نافرمانىِ خدا دوستانِ او را از در افتادن در حرام‌هاى او نگاه داشته است و دل آنان را با ترسِ وى همراه داشته است؛ چندان كه شب‌ها بيدارشان مى‌دارد، و روزهاى گرم را با تشنگى بر آنان به سر مى‌آوَرَد.]

همچنين امير المؤمنين عليه السلام در سخن ديگرى در اين باره مى‌فرمايد:

«ذِمَّتى‌ بِمَا اقُولُ رَهينَةٌ وَ انَا بِهِ زَعيمٌ انَّ مَنْ صَرَّحَتْ لَهُ الْعِبَرُ عَمَّا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ المَثُلاتِ حَجَزَتْهُ التَّقْوى‌ عَنْ تَقَحُّمِ الشُّبُهَاتِ ...»[3]

[آنچه مى‌گويم بر عهده خويش مى‌دانم و خود آن را پابندانم. آن كه عبرت‌ها- ى روزگار او را آشكار شود- و از آن پند پذيرد و از كيفرها كه پيشِ چشمِ اوست عبرت گيرد، تقوا او را نگه دارد، و به سرنگون شدنش در شبهه‌ها نگذارد.]

امير المؤمنين عليه السلام درستىِ اين حرف را تضمين كرده‌اند و مى‌فرمايند: آنان كه تقوا دارند و گذشته را آيينه عبرتِ آينده مى‌كنند، به ديده عبرت نگريستن، مانع از مبتلا شدنِ‌

[1]- سوره طلاق( 65)، آيه 2-/ 3.

[2]-/ ر. ك: نهج البلاغه، ترجمه سيد جعفر شهيدى، خطبه 114، ص 112.

[3]-/ همان، خطبه 16، ص 17.