مى‌بندد، جلوِ آزادى عمل را مى‌گيرد و انسان را به دام بوروكراسى و كاغذبازى مى‌اندازد.

به همين خاطر، اين گروه از افراد، معتقدند كه براى پيشرفت كردن، بايد قوانين را ناديده گرفت و زير پا گذاشت. شايد ناديده گرفتن قوانين در مواردى منافع آنى داشته باشد، اما صدمات اساسى به مملكت مى‌زند. اگر در يك كشور، قانون حاكميت نداشته باشد، سنگ روى سنگ بند نمى‌شود و امنيت از بين مى‌رود. اگر امنيت نباشد، مردم اعتماد نمى‌كنند و ناراضى مى‌شوند.

شما ببينيد رهبر عاليقدر ما حضرت امام خمينى، كدام سال را سال قانون ناميد. در اوايل انقلاب در سال 1359 يا سال 1360، هنگامى كه ما هنوز در ابتداى حركت انقلابىِ خود بوديم، حضرت امام فرمودند: همه بايد بر طبق قانون عمل كنند.

شروع جنگ و پيش آمدن برخى ضرورت‌هاى واقعى و برخى بهانه‌ها، سبب شد كه حاكميت قانون، مقدارى خدشه‌دار شود به طورى كه حتى در بعضى موارد، هرج و مرج پيش آمد.

در دوره بازسازى، همه ما بدون استثنا بايد به حاكميت قانون باز گرديم. اگر در موردى، قانون مدوّن وجود نداشته باشد، الحمد للّه مجلس محترم شوراى اسلامى را داريم. آنها قانون تصويب مى‌كنند و ما هم به قوانين عمل مى‌كنيم.

كارهايى انجام مى‌شد كه دستگاه قضائى از آنها صرف نظر كرد. كارهايى نيز به نامِ قوّه قضائيه انجام مى‌شد كه جلوِ آنها گرفته شد. به هر حال، گفتن اين حرف‌ها در اينجا ضرورتى ندارد.

در بازسازى كشور، اول بايد امنيت را در اين كشور برقرار كنيم. براى برقرارى امنيت در كشور، بايد همه ما تسليمِ قوانين شويم و به طور دقيق به آنها عمل كنيم.

گروهى از مردم مى‌خواهند تذكرى در باره بازگشتنِ مهاجرين ايرانى از خارج، خدمتتان عرض كنم. من هم اشاره‌اى به اين مطلب مى‌كنم.

پس از انقلاب و بخصوص در زمان جنگ، بعضى افراد، ايران را ترك كردند و به كشورهاى خارجى رفتند. با تمام شدن جنگ، گروهى از آنها، شروع به بازگشتن به ايران كرده‌اند.

بعضى از آنان به ايران باز گشته‌اند و بعضى از آنان هم منتظرند ببينند چه پيش مى‌آيد تا در مورد آمدن به ايران، تصميم بگيرند.

گروهى از آنها پى در پى نامه و واسطه مى‌فرستند و مى‌پرسند: آيا ما مى‌توانيم به ايران باز گرديم؟

آيا به جرمِ فرار از ايران، مجازات نمى‌شويم؟ بعضى از آنها هم حوصله‌شان سر رفته است و خودشان شروع به بازگشتن كرده‌اند.

ما هيچ وقت به كسى نگفته‌ايم كه به ايران نيايد. حق هم نداريم كه به كسى چنين حرفى را بزنيم. افرادى كه از ايران به كشورهاى خارجى رفته‌اند، ايرانى هستند. شناسنامه ايرانى دارند. تبعه ايران هستند. زير پرچم ايران هستند. اينها بايد برگردند و ما از بازگشتن آنها استقبال مى‌كنيم. بعضى از آنها هم افراد متخصص و مغزهاى متفكرى هستند.

البته از كسانى كه از ايران به خارج رفتند، يك گله داريم ولى گله‌گزارى نمى‌كنيم.

ما حق داريم از آنها بپرسيم چرا در روزهاى سختى، كشور خود را رها كرديد و رفتيد؟

در دورانى كه بعضى از شما از جنگ ترسيديد و كشور خود را رها كرديد و رفتيد، برادران و خواهران شما در ايران ماندند.

به جبهه رفتند. جنگيدند. زير موشك‌بارانِ دشمن مقاومت كردند و از وطنِ خود دفاع كردند.