شما كه اكنون از خارج به ايران برگشته‌ايد، به هموطنان قهرمان خود، فخر فروشى و تكبر نكنيد. حد اقل از آنان تشكر كنيد كه اين مملكت را حفظ كردند. به آنان بگوييد:

ما مانند شما بلند همت نبوديم كه بمانيم و از كشور خود دفاع كنيم. ترسيديم موشك بر سرمان بريزد يا ما را به جبهه بفرستند.

خداوند هر كسى را يك جور خلق كرده است. ما هم ترسو بوديم. از جنگ ترسيديم و از ايران رفتيم.

بعضى از كسانى كه پس از انقلاب به خارج از كشور رفتند، مشكلشان تنها جنگ و مسائل ناشى از آن نبود. آنها از حال و هواى ايرانِ اسلامى خوششان نمى‌آمد.

اين عده مى‌گفتند: تلويزيون ديگر تصاوير سابق را نشان نمى‌دهد. در خيابان‌ها ديگر آن مكان‌هاى فسادِ گذشته وجود ندارد. ديگر نه كنار دريا مثل گذشته است و نه جلسه شب‌نشينىِ آنچنانى برقرار مى‌شود.

اكنون كه اين عده به ايران بر مى‌گردند، آمدنشان هيچ اشكالى ندارد؛ برگردند. كشور ايران، خانه و مملكتِ خودشان است. آنها حق دارند كه به ايران باز گردند؛ اما بايد بدانند كه آن مظاهر فساد رژيم گذشته، هنوز هم در ايران وجود ندارد و ان‌شاءالله هيچ وقت در ايران وجود نخواهد داشت. (تكبير نمازگزاران)

اين افراد به خارج رفتند. فرهنگ غرب را از نزديك لمس كردند. وضع زندگى كردن، لباس پوشيدن، خيابان‌ها و گردشگاه‌هاى غربى را ديدند و متوجه شدند كه آن محيط براى زندگىِ آنها و خانواده‌هايشان مناسب نيست.

خلاصه، از رفتن به خارج، سرشان به سنگ خورد. فهميدند كه تلويزيون ايران، هر چند كه بى عيب نيست، از تلويزيونِ هر جاى ديگرِ دنيا بهتر است و فهميدند كه بايد به ايران برگردند و با موازين اسلامى زندگى كنند و با مردم ايران كه زندگىِ پر افتخارى را سپرى مى‌كنند، مأنوس شوند.

كسانى كه با اين ديد، به ايران باز مى‌گردند، بازگشتشان بسيار خوب است.

گروهى از كسانى كه به خارج رفته‌اند، مقدارى سوء سابقه داشته‌اند. بعضى از آنها اختلاس كرده بودند. بعضى از آنها هم مردم را اذيت و آزار كرده بودند. اين افراد هم برگردند. حتماً هم برگردند. تسليمِ نظام اسلامى شوند و پول‌هايى را كه بالا كشيده‌اند، به صاحبانش پس بدهند. چرا بر نمى‌گردند؟! (خنده حاضران)

من قول مى‌دهم كه حتى اگر اين افراد باز نگردند، به فضل پروردگار حكم غيابىِ آنها صادر مى‌شود. اگر خودشان بيايند، محاكمه حضورى خواهند شد. شايد دليلى در دفاع از خود داشته باشند. [اگر نيايند] آن دليل به اطلاع قاضى نمى‌رسد. «الْغائِبُ عَلى‌ حُجَّتِه».

اين افراد، اگر ان‌شاءالله در دادگاه تبرئه شدند كه چه بهتر و اگر خداى ناكرده مجرم بودند، از جنبه كيفرى مورد عفو قرار گرفته‌اند؛ بجز مواردى كه جرمِ آنها تجاوز به حقوق مردم باشد كه در اين صورت، بايد محاكمه شوند. به عنوان مثال، شخصى كه مرتكبِ قتل شده و از كشور فرار كرده، هر وقت كه برگردد، بايد به جرمِ قتل محاكمه شود.

خلاصه اين كه به ايرانيان مقيم خارج مى‌گوييم: به ايران برگرديد. ايران، خانه و كشور خودتان است و نسبت و ارتباط من و شما، هر دو، با ايران مساوى است. معناى اين دعوت، اين نيست كه اگر كسى پرونده تاريك و سياهى دارد، آن را پاره مى‌كنند يا در زباله‌دانى مى‌اندازند؛ بلكه به آنها قول مى‌دهيم كه بر طبق موازين عدل با آنها رفتار شود.

اخيراً فردى شكايت‌نامه‌اى به بيت حضرت امام نوشته بود. بيت ايشان هم اين نامه را