فارس را هم در فشار عجيبى قرار داده است كه با ايران قطع رابطه كنند.

برادران و خواهران! پس از گذشت هشت يا نه سال، اكنون شيطان بزرگ با تمام قدرت، بدون نقاب و بدون تمسك به بهانه، به ميدانِ جنگ با انقلاب اسلامى آمده است و خودش مستقيماً براى ايران يادداشت مى‌فرستد.

آمريكا در يادداشتش به ايران نوشته است:

من با شما كارى ندارم. سرِ جنگ هم با شما ندارم؛ اما هواپيماهاى شما در خليج فارس گشت نزنند و نزديكِ كشتى‌هاى ما نيايند و كشتى‌هاى ما هم حق دارند از آب‌هاى ساحلىِ شما عبور كنند.

ايران به آمريكا اعتراض مى‌كند كه چه كسى به تو حق داده كه از آب‌هاى ساحلىِ ما عبور كنى؟ اين چگونه حقوق بشرى است؟

آمريكا مى‌گويد: چون عبور ما غير مضر است، طبق قوانين بين المللى حق داريم كه از آب‌هاى ساحلىِ شما عبور كنيم.

ايران به آمريكا مى‌گويد: اين قوانين بين المللى كه تو مى‌گويى، آيا قانون‌دان هم دارد؟! كدام قانون‌دانى در دنيا، وجود چنين قانونى را تأييد مى‌كند؟!

اولًا: ايران ادعا مى‌كند كه اين عبور، عبور غيرِ مضر نيست بلكه مضر است.

ثانياً: ما قبول نداريم كه در عبور غير مضر، اجازه لازم نيست. اگر بگوييد كه اين عبور بر طبق عرف بين المللى است، بر طبق كدام عرف بين المللى است؟!

شما مردم، امروز با چنين دشمنِ بى منطقى روبرو هستيد. ممكن است فردا و پس فردا هم با او روبرو باشيد. بايد خودتان را آماده كنيد.

آمريكا اين قدر براى خودش رسوايى ايجاد نكند. اگر ضرورت ايجاد كرد، براى دفاع از كشور، منِ پيرمرد هم به جبهه مى‌روم و كاسه آب به دستِ رزمندگان مى‌دهم.

(تكبير نمازگزاران و شعار «جنگ، جنگ، تا پيروزى»)

آمريكا در دنيا سر و صدا به راه انداخته است كه ما با عراق مى‌جنگيم. ما اصلًا با عراق نمى‌جنگيم. مردم عراق هم مثل ما مسلمان‌اند.

ما اگر مى‌خواهيم مردم ايران را نجات دهيم، مى‌خواهيم مسلمانان عراق را هم نجات دهيم.

صدام و حزب بعث عراق به ايران تجاوز كرده‌اند. شهرهاى ايران را ويران كرده‌اند و صدها هزار ايرانى را به قتل رسانده‌اند. ما مى‌گوييم صدام و سران حزب بعث بايد محاكمه و مجازات شوند. آيا اين مخالفِ قوانين بين المللى است؟!

به ما مى‌گويند: شما مصوّبه 598 شوراى امنيت را نپذيرفته‌ايد. ما مى‌گوييم: شما كه مى‌گوييد بعد از آتش‌بس، متجاوز را اعلام خواهيد كرد، همين الان متجاوز را اعلام كنيد و او را محاكمه و مجازات كنيد.

بقيه مسائل خود به خود حل مى‌شوند.

اگر متجاوز مجازات شود، ما از سرزمين‌هاى عراق عقب‌نشينى مى‌كنيم. اسراى عراقى را هم كه نمى‌خواهيم برده كنيم. آنها را هم آزاد مى‌كنيم. اما قدم اولِ پايان جنگ، شناسايى متجاوز و تحويل دادنِ او به محكمه است. اين جزو ابتدايى‌ترين حقوق ماست.

(تكبير نمازگزاران و شعارِ «تا مرگ صدام حسين، جنگ ادامه دارد.»)

شوراى امنيت در تنظيم مواد قطعنامه 598، شيطنت به خرج داده است. آنها همين يك مادّه‌اش يعنى اعلام متجاوز و محاكمه او را انجام دهند، بقيه مواد قطعنامه را خود ما انجام مى‌دهيم و نياز به كمكِ آنها نيست.

بند پنج قطعنامه مى‌گويد: هيچ كس حقّ دخالت در اين جنگ را ندارد. آمريكا اين بند را با صراحت نقض كرده است. اما در اينجا نه شوراى امنيت و نه قطعنامه و نه هيچ چيز ديگر وجود ندارد كه آمريكا را ملزم به رعايتِ قوانين كند.

مردم! شما با يك دنياى ظالم و ستمگر و