تحت تأثير قرار مى‌داد و به تسليم وامى‌داشت و دوستان را سخت مجذوب مى‌ساخت. اگر بگوييم يكى از معجزات پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم اخلاق نيكوى وى بود سخنى به حق گفته‌ايم. برخى از ويژگى‌هاى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم كه از امام حسين عليه السلام براى ما نقل گرديده، بدين قرار است: «رفتار پيامبر با هم‌نشينان خود چنين بود كه دائماً خوشرو و خندان و ملايم و نرم‌خو بود؛ هرگز خشن، سنگدل، پرخاشگر، بد زبان، عيب‌جو، مديحه‌گر و چاپلوس نبود؛ هيچ كس از او مأيوس نمى‌شد و هر كس به در خانه او مى‌آمد نوميد باز نمى‌گشت. سه چيز را از خود دور كرده بود: مجادله و كشمكش در سخن، پرگوئى، و دخالت در كارى كه به او مربوط نبود. و سه امر را در حق مردم انجام نمى‌داد و از خود دور كرده بود: كسى را مذمت و سرزنش نمى‌نمود و از لغزشها و عيوب پنهانى مردم جستجو نمى‌كرد؛ هرگز سخن نمى‌گفت مگر در امورى كه اميد ثواب الهى داشت، آن قدر سخنانش نفوذ داشت كه در هنگام سخن گفتنش همه سكوت مى‌كردند، هرگاه فرد غريب و ناآگاهى با وى با خشونت سخن مى‌گفت و درخواستى مى‌نمود حضرت تحمل مى‌كرد، به يارانش مى‌فرمود هرگاه كسى را ديديد كه حاجتى دارد به او عطا كنيد؛ و هرگز كلام كسى را قطع نمى‌كرد تا سخنش پايان گيرد.»[1] بله، اگر او مردم را به بندگى خدا دعوت مى‌كرد، خود بيش از همه عبادت مى‌نمود؛ اگر از كارى باز مى‌داشت، خود قبل از همه از آن خوددارى مى‌كرد. آزارش مى‌دادند اندرز مى‌داد، ناسزايش مى‌گفتند

[1]- بحار الانوار، ج 16، ص 148-/ 153، حديث 4