2- حرام خوارى‌

غذاى انسان بايد مباح و حلال باشد و از خوردن غذايى كه از راه حرام تهيه شده خوددارى شود؛ مگر در مواردى كه انسان در اثر گرسنگى يا تشنگى به حد اضطرار و ناچارى رسيده و چيز حلال براى خوردن يا آشاميدن در دسترس نداشته باشد، كه در اين صورت مى‌تواند به حدى كه خود را از خطر نجات دهد از چيزى كه حلال و مباح نيست استفاده نمايد، ولى به هر حال بايد عوض آن را به صاحبش برگرداند.

به چند سخن حكيمانه از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم در اين رابطه توجه فرماييد: الف- «كسى كه يك لقمه حرام بخورد تا چهل شب نمازش مقبول درگاه خداوند نشده، تا چهل صبح دعايش مستجاب نگشته و مقدار گوشتى كه به واسطه آن لقمه در بدن او روييده مى‌شود سزاوار سوختن در آتش جهنم است ...»[1] ب- «در صورتى كه چهار خصلت در غذا وجود داشته باشد غذاى كامل و تمامى است: از راه حلال تهيه شده باشد، ديگران نيز از آن بهره‌مند باشند، در آغاز غذا خوردن نام خدا بر آن برده شود، و در پايان حمد و ستايش خداوند انجام شود.»[2] ج- «كسى كه غذاى حلالى را بخورد فرشته‌اى بالاى سر او قرار گرفته و تا پايان غذا براى او طلب آمرزش مى‌نمايد، و وقتى لقمه حرامى در

[1]- بحار الانوار، ج 63، ص 314 و 315، حديث 7

[2]- همان، ص 314، حديث 2