تو گردد.»[1] سعدى شاعر شيرين زبان شيراز در رابطه با سخن زيبا و حكيمانه آن حضرت چنين مى‌گويد: «هر آن سرّى كه دارى با دوست در ميان مَنِه، چه دانى كه وقتى دشمن گردد؛ و هر گزندى كه مى‌توانى به دشمن مرسان، كه وقتى دوست گردد.»

7- از عقل سليم و خرد بهره‌مند باشد؛ چرا كه دوست نادان و احمق انسان را ناخودآگاه به تباهى و بدبختى مى‌كشاند؛ او ممكن است قصد خدمت به دوستش را داشته باشد، اما در اثر حماقت او را به دردسر و زحمت زياد مى‌اندازد.

در سخنى از امام اول حضرت على عليه السلام اين گونه آمده است:

«عَدُوٌّ عاقلٌ خَيرٌ مِنْ صَديقٍ احْمَق»[4]

يعنى: دشمن دانا بهتر از دوست نادان است.

8- با دشمن انسان همنشين و همدم نباشد؛ زيرا چنين دوستى در حقيقت در رفاقتش با انسان خالص و يكرنگ نيست و به فرموده امام على عليه السلام با اين كارش در حق دوست خود دشمنى مى‌نمايد.[5]

[1]- نهج البلاغه، بخش حكمت‌ها، حكمت 268، ص 410.

[2]- گلستان، باب هشتم در آداب صحبت، ص 259، شماره 10.

[3]- مولوى، مثنوى معنوى، دفتر چهارم.

[4]- بحارالانوار، ج 75، 12، حديث 70.

[5]- نهج البلاغه، بخش حكمت‌ها، حكمت 295، ص 415 و 416