در پايان اين گفتار مناسب است به عنوان نمونه به يك دوستى زيبا و رفاقت واقعى در تاريخ اسلام اشاره شود: «صَفوان بن يحيى» يكى از ياران امام رضا عليه السلام و امام جواد عليه السلام مى‌باشد كه مقامى خاص در نزد آنها داشته است، او به همراه دو نفر از دوستان خود در كنار خانه خدا در مكّه پيمان مى‌بندند كه هر كدام آنها از دنيا رفت، آن كه زنده ماند همانگونه كه در شبانه‌روز 17 ركعت نماز واجب و 34 ركعت نماز مستحب براى خود مى‌خواند براى آن دوستى هم كه از دنيا رفته است چنين كند. همچنين در هر سال ماه رمضان را كه براى خودش روزه مى‌گيرد براى هر كدام از دوستانش هم كه از دنيا رفته‌اند در ماههاى ديگر روزه بگيرد و اگر مقدارى به عنوان زكات مال خود پرداخت مى‌كند به همان مقدار براى دوستانش نيز در راه خدا بدهد. اتفاقاً آن دو نفر از دنيا رفتند و «صفوان» اين دوست باوفا و واقعى تا وقتى زنده بود روزانه بيش از 150 ركعت نماز مى‌خواند و هر سال سه ماه روزه مى‌گرفت و سه مرتبه زكات مالش را مى‌پرداخت و ثواب اين كارها را به روح دوستانش هديه مى‌نمود.[2] درود بر چنين يارانى باد.

[1]- گلستان، باب هشتم در آداب صحبت، ص 261، شماره 13

[2]- بحار الانوار، ج 49، ص 273، حديث 20