3- آرزو مى‌كند كه خداوند آن نعمت را از او بگيرد و فقط خودش داراى آن نعمت باشد، چنين فردى از احسان و بخشش آنچه خدا به او داده است امتناع مى‌ورزد؛ نام اين حالت مذموم «بُخل و انحصارطلبى» است، كه انسان همه چيز را براى خود بخواهد و از محروميت ديگران لذت ببرد.

نقطه مقابل حسادت و بخل اين است كه انسان از اين كه خداوند به فردى نعمتى را ارزانى‌كرده است شاد شده و خدا را سپاس گويد و از اين بالاتر آن است كه دوست داشته باشد كه همه در نعمت و آسايش باشند هرچند خودش در محروميت به سر برد، و حاضر باشد آنچه را دارد در اختيار ديگران گذاشته و از منافع خود چشم بپوشد، كه اين حالت شايسته و ارزشمند را «ايثار» گويند.

3- تكبّر

از قرآن كريم و سخنان معصومين عليهم السلام به دست مى‌آيد كه اولين گناه و نافرمانى كه در جهان آفرينش انجام گرفت تكبر و غرور بود، خداوند به فرشتگان دستور داد كه به خاطر آفرينش انسان كرنش و سجده نمايند، همه فرمان خدا را اطاعت نمودند مگر «عَزازيل» كه به «ابليس» و «شيطان» معروف است؛ در حقيقت روح تكبر و خود بزرگ بينى او را جزء افراد نافرمان قرار داد.

او مى‌گفت: من از آتش آفريده شده‌ام و انسان از خاك و گل، پس مقام و موقعيت من بالاتر از اوست. به واسطه اين گناه او از درگاه حق رانده شد.

پس بر همه ما لازم است كه با درس گرفتن از عاقبت ابليس روح سركشى‌