إعزازه، و إرشاد الضّالّ، و معاونة الضّعيف، و إدراك اللّهيف آمين يا ربّ العالمين. العبد الفاني عليّ النّقيّ (فيض الإسلام) الأصفهاني آل محمّد الدّيباج.

باب المختار من حكم أمير المؤمنين - عليه السلام - و مواعظه

و يدخل في ذلك المختار من أجوبة مسائله و الكلام القصير الخارج في سائر أغراضه.

در اين باب (جزء) گرد آورده شده از حكمتها و پندهاى امير المؤمنين عليه السّلام، و بآن ضميمه ميشود بعضى پاسخهاى پرسشهايى كه از آن بزرگوار شده از سخن كوتاه كه در باره آنچه منظورش بوده بيان فرموده.

۱قَالَ عليه السلام كُنْ فِي الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ لاَ ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ وَ لاَ ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.

1 - امام عليه السّلام (در باره رفتار با فتنه جويان) فرموده است‌

(1) در زمان فتنه و تباهكارى مانند ابن اللّبون (بچه شتر نر كه دو سالش تمام شده و مادرش بچه‌اى را كه پس از آن زائيده شير مى‌دهد) باش كه نه پشت (توانائى) دارد تا بر آن سوار شوند، و نه پستانى كه از آن شير دوشند (هنگام فتنه و تباهكارى طورى رفتار كن كه فتنه جويان در جان و مال تو طمع نكنند ولى اين وقتى است كه جنگ و زد و خورد بين دو رئيس و پيشواى گمراه و گمراه كننده باشد مانند فتنه عبد الملك و ابن زبير و فتنه حجّاج ابن اشعث، و امّا هنگامى كه يكى از آنها بر حقّ و ديگرى بر باطل بود فتنه نيست مانند جنگ جمل و صفّين كه واجب است همراهى صاحب حقّ و بذل جان و مال در راه او).

۲ وَ قَالَ عليه السلام أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَع