به‌طور طبيعى نخستين نياز براى آغاز يك حركت، آگاهى از راه اصيل و نقشه آن است؛ اين نكته بديهى است كه انسان براى حركت در هرمسيرى نيازمند آگاهى‌هاى درست و دقيق از اصل مسير و راه‌هاى انحرافى آن است؛ چرا كه بدون شناخت از موقعيت خود و مسير، هرگونه اقدامى ممكن است انسان را از هدف دور يا منحرف سازد؛ حال اين پرسش مطرح است راه اصيل حيات انسانى چيست؟ و قرآن مسير حيات انسانى را چگونه ترسيم كرده است؟

يكى از جدى‌ترين مسائلى كه قرآن بدان توجه نشان داده است، مسئله راه و مسير حيات انسانى است. بسامد واژگانى و مفهومى اين موضوع در آيات، بيانگر اهميت و ضرورت آن از منظر قرآنى است.

در نگاه علامه طباطبائى، خداوند در قرآن براى نوع بشر و ديگر آفريده‌ها، راهى براى سير به سوى پروردگارشان معرفى نموده است؛ براى نمونه در آيه (يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى‌ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقِيهِ‌)،[1] به‌طور خاص به راهى ويژه انسان‌ها اشاره شده است؛ افزون بر آن آياتى چون (وَ إِلَيْهِ الْمَصِيرُ)[2] و (أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ)[3] حاكى است كه تمامى موجودات راهى براى خود داشته، و همه راه‌هايشان به سوى خدا منتهى مى‌شود.[4]

[1]. انشقاق: 6:« اى انسان! حقّاً كه تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى، و او را ملاقات خواهى كرد».

[2]. مائده: 18:« و بازگشت‌[ همه‌] به سوى اوست».

[3]. شورا: 53:« هش‌دار كه‌[ همه‌] كارها به خدا باز مى‌گردد».

[4]. الميزان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 28- 29.