يكى از مشكلات فراروى آنان به شمار مى‌رفت؛[1] چنان كه آنان از سوى خداوند امر شده بودند كه هرگز با جاهلان هم‌رأى نشوند. تجربه انسانى در زندگى دنيوى نيز بر ضرورت آگاهى و تحقيق پيش از هر اقدامى اذعان دارد. به لحاظ عقلى، بديهى است كه بدون شناخت درست و دقيق، هيچ عملى به فرجام مطلوب خود نمى‌رسد؛ به استناد متون دينى نيز هرنوع حركتى نيازمند دانستن است؛ چنان كه امام على (ع) در بيانى خطاب به يار وفادار خويش كميل چنين مى‌فرمايد:

يا كميل ما من حركة إلا و أنت محتاج فيها إلى معرفة.

اى كميل! هيچ حركتى نيست مگر اينكه در آن به شناخت نيازمندى.[2]

مسير زندگى انسان، حركت از دنيا تا آخرت است؛ چرا كه او از بدو تولد تا مرگ و حتى پس از آن نيز در حال حركت و طى مسيرى است كه سعادت و شقاوت وى را رقم مى‌زند؛ حركت در اين مسير آن‌چنان مهم و مؤثر است كه هرگونه خطا در آن جبران‌ناپذير بوده و مهم‌تر آنكه تنها يك‌بار براى هرانسانى قابل تجربه است؛ قرآن نيز با توجه به اهميت انتخاب مسير درست حركت انسانى آموزه‌هاى خاصى را ارائه كرده است كه در ادامه به ارائه آن مى‌پردازيم.

[1]. براى نمونه در داستان حضرت موسى با قوم بنى اسرائيل اين مشكل فراوان ديده مى‌شود؛ بنگريد: بقره: 67:(\i وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً قالُوا أَ تَتَّخِذُنا هُزُواً قالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْجاهِلِينَ‌\E) و أعراف: 138:(\i قالُوا يا مُوسَى اجْعَلْ لَنا إِلهاً كَما لَهُمْ آلِهَةٌ قالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ‌\E). در داستان حضرت لوط نيز بنگريد: نمل: 55:(\i أَ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ‌\E).

[2]. تحف العقول، ص 171.