پيدا كننده عوض آن را به مالك بدهد و ثواب صدقه مربوط به خودش باشد.

(مسأله 3610) اعلام و معرفى گمشده در جايى واجب است كه احتمال داده شود كه صاحبش پيدا شود، پس اگر مطمئن باشد كه پيدا نخواهد شد، براى اينكه آن شى‌ء گمشده علامت و نشانهاى ندارد، يا ميداند كه صاحبش به كشورهاى دور دست مسافرت كرده، و اين اعلام و معرّفى هرگز به او نميرسد، يا ميداند كه او به پيدا كردن اين گمشده اعتنا ندارد و لو از نظر اينكه از آن مأيوس شده، اعلام شرط نيست.

(مسأله 3611) در فرض بالا پيش از سپرى شدن يكسال ميتواند آن را تملك كند يا از طرف صاحبش صدقه بدهد، ولى اگر احتمال زيادى ميدهد كه بر حسب تصادف با صاحب آن مصادف شود، بايد تا يكسال انتظار بكشد.

(مسأله 3612) به هنگام اعلامِ گمشده، بايد از چيزى كه موجب سردرگمى مالك ميشود پرهيز كند، پس اگر يك لباس پنبهاى پيدا كرده، نبايد به همين بسنده كند كه: هر كس «پنبه» گم كرده، زيرا پنبه غير از لباس بافته شده از پنبه ميباشد. و يا اگر مدّتها پيش چيزى را پيدا كرده، نبايد طورى معرّفى كند كه تصوّر شود كه تازه پيدا شده است.

(مسأله 3613) اگر در عين گمشده ويژگيهايى باشد كه بيان كردن آن باعث ميشود كه ذهن مالك به سوى آن كشيده ميشود، بايد آن را بيان كند، از قبيل اينكه: طلا، نقره، ساخته شده، يا دوخته شده ميباشد. ولى بايد همه ويژگى هايش را بيان نكند، تا به وسيله برخى از ناگفته ها مالك واقعى آن را شناسائى كند.