(مسأله 3614) معرّفى گمشده بايد در مكانهايى باشد كه انتظار برود كه خبر آن به گوش صاحب مال برسد، به جهت پرسوجوى او در آن مكان، يا حضور او در آنجا و يا رسيدن گزارش آن به او، و اين معنى در زمانها و مكانهاى مختلف فرق ميكند.

(مسأله 3615) بايد اين اعلام و معرّفى پى در پى باشد، به طورى كه عرفاً بگويند كه اين معرّفى در طول سال ادامه داشته و هرگز قطع نشده است. اين معنى نيز با اختلاف عرف و عادت و كيفيت اعلام فرق ميكند.

(مسأله 3616) اگر كسى ادّعا كند كه اين گمشده از او گم شده است و بدانيم كه راست ميگويد، يا به جهت اينكه مورد اعتماد است و يا نشانه هايى را بيان ميكند كه معمولًا غير مالك از آن مطلع نمى باشد، و يا دو نفر عادل گواهى دهند كه اين گمشده از آنِ او بوده است، بايد گمشده را به او تحويل داد.

(مسأله 3617) اگر كسى نشانه هاى گمشده را ياد آور شود ولى احتمال بدهيم كه آنها را از مالك شنيده و مطمئن نشويم كه مالِ اوست، نمى توانيم به او تحويل بدهيم، اگرچه احتمال راست گفتنش باشد، بلكه بايد به حدّ اطمينان برسد.

(مسأله 3618) اگر بدانيم كه كسى كه لقطه از او گم شده مالك نيست، بلكه آن را غصب كرده، نمى توانيم آن را به او تسليم كنيم، بلكه بايد به دنبال مالك واقعى آن بگرديم و آن را به مالك، يا وكيل او بدهيم.

(مسأله 3619) اگر گمشده وقفى باشد، بايد متولى آن را پيدا كرده به دست متولّى بدهيم.

(مسأله 3620) اگر مالك شناخته شود، ولى رسانيدن لقطه به دست‌