فصل چهارم: ازدواج موقّت‌

(مسأله 3020) ازدواجى كه تا وقت معيّنى بدون نياز به طلاق انجام ميگيرد و در سرِ وقت پايان ميپذيرد، مُتعه و ازدواج موقّت ناميده ميشود.

(مسأله 3021) مشروعيّت ازدواج موقّت به اجماع همه فرق اسلامى ثابت شده، و به اجماع و اتّفاق آراى اهل بيت عصمت و طهارت و شيعيان آنان، هرگز نسخ نشده است. چنانكه روايات فراوانى از طريق شيعيان و اهل سنّت بر آن دلالت ميكند.

(مسأله 3022) در ازدواج موقّت همانند ازدواج دائم نياز به ايجاب و قبول لفظى هست، و همين مقدار كافى است كه زن بگويد: «زوّجتُكَ نفسى إلى وقت كذا بمهر قدره كذا» پس مرد بگويد: «قَبِلْتُ». و يا مرد بگويد: «أتزوّجكِ إلى وقت كذا بمهر قدره كذا» پس زن بگويد: «قَبِلْتُ» و يا هر عبارت ديگرى كه اين معنى را ادا كند.

(مسأله 3023) در ازدواج موقّت حتماً بايد مهر (اجرت) ذكر شود، و اگر گفته نشود عقد باطل ميشود.

(مسأله 3024) در ازدواج موقّت بايد مدّت ذكر شود، پس اگر صريحاً گفته نشود، چه از روى فراموشى باشد، يا از روى خجالت، و يا به تصوّر اينكه قصدشان كفايت ميكند، ازدواج تبديل به دائم ميگردد.

(مسأله 3025) اگر در ازدواج موقّت به جاى تعيين مدّت، به شمار آميزش بسنده كنند، مثلًا بگويند: يك يا چند بار، بنابر احتياط واجب لازم‌