احكام كفالت‌

كفالت همانند رهن وثيقهاى است براى اطمينان از استيفاى حق، جز اينكه رهن در مورد اشياء و كفالت در مورد اشخاص ميباشد.

(مسأله 2430) كفالت آنست كه شخصى به شخص ديگرى تعهد ميسپارد كه شخص سوّم را هر وقت كه بخواهد و يا در وقت مشخصى در نزد او حاضر نمايد، به طورى كه اگر او حاضر نشود خود به جاى او حضور پيدا كند.

(مسأله 2431) كسى كه كفالت ميكند و اين تعهد را ميسپارد، «كفيل» ناميده ميشود.

(مسأله 2432) محل بحث در كفالت مواردى است كه شخص كفالت شده ملزم به حضور در نزد صاحب حق يا صاحب ادّعا باشد و آن در جائى است كه دست حاكم عادل باز باشد، و لذا احكام اين فصل در زمان ما خيلى مورد ابتلا نمى باشد، از اين رهگذر دامن سخن فرا ميچينيم، فقط به دو مطلب اشاره ميكنيم:

مطلب اوّل:

در جايى كه بر شخص مورد ادّعا منهاى كفالت حضور واجب نباشد، مانند كسى كه به ستم زندانى شده، يا مجبور شده كه در نزد ظالم گواهى‌