كسى داشته، در اختيار دارد ولى صاحب آن را نمى شناسد، ميتواند آن را بفروشد و طلب خود را وصول كند، و در اينجا چند صورت است:

1) اگر طلبش به مقدار گروى باشد، آن را در مقابل طلبش تصاحب ميكند.

2) اگر طلبش بيش از مال گروى باشد، آن را تصاحب ميكند و بقيه طلبش بر عهده بدهكارى كه نمى شناسد باقى ميماند.

3) اگر طلبش كمتر از مال گروى باشد، طلب خود را وصول ميكند و مازاد آن به عنوان امانت در دست او ميماند، و حكم امانتى كه صاحبش ناشناخته است بر آن جارى ميشود، كه حكم آن را در پايان فصل وديعه بيان كرديم.

4) اگر مقدار طلبش را فراموش كرده و احتمال ميدهد كه به مقدار مال گروى باشد، آن را از بابت طلب خود تملك ميكند.