(مسأله 178) اگر فرصت پيش آمده كمتر از آن است و ميتواند نماز را بدون مستحبّات و سوره- به صورت وظيفه شخص شتابزده- بخواند، باز هم بايد منتظر همان فرصت باشد.

(مسأله 179) اگر فرصت پيش آمده در حدّ نماز اضطرارى باشد و فقط بتواند با اشاره يا تيمّم نماز بخواند، احتياط واجب اين است كه بين اين كار و وظيفهاى كه در مسائل بعدى بيان خواهد شد، جمع كند.

(مسأله 180) احكام ياد شده، در مورد كسى كه نمى تواند باد معدهاش را كنترل كند نيز جارى است.

(مسأله 181) كسى كه ادرارش قطره قطره ميريزد و فرصتى براى نمازش نمى تواند پيش بينى كند، براى نماز ظهر و عصر يك وضو ميگيرد، با يك اذان و دو اقامه، آنها را ادا ميكند. همچنين نماز مغرب و عشا را. ولى اگر در ميان آنها فاصله بيندازد، براى هر يكى يك وضو بگيرد براى ديگر نمازهاى واجبى يا مستحبّى كه وقت آنها تنگ باشد، بايد براى هر نماز يك وضو بگيرد.

(مسأله 182) كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن غائط جلوگيرى كند، اگر در اثناى نماز، فقط يكى دو بار حدث از او سر ميزند، لازم است به صورتى كه موالات نمازش به هم نخورد، وضو بگيرد و نمازش را ادامه دهد.

(مسأله 183) چنين شخصى بايد موقع تطهير و وضو گرفتن از چيزهائى كه نماز را باطل ميكند- مثل حرف زدن- خوددارى كند، ولى جا به جا شدن و از قبله منحرف شدن، براى لباس كندن و وضو گرفتن، به نمازش صدمه نميزند، ولى مقدّمات بعيده آن- مثل آب كشيدن از چاه- بنابر احتياط واجب صدمه ميزند.