35) سخن چينى و دو به هم زنى، و آن عبارت از اين كه انسان بدگوئى ديگرى را در حق شخصى براى او نقل كند.

36) ريا، كه برخى از مسائل آن در مبحث وضو بيان گرديد.

37) نيرنگ زدن به مؤمن، از طريق خلاف جلوه دادن چيزى بر او، كه اگر واقعيت آن را متوجّه ميشد، براى انگيزه دينى يا دنيوى بر آن اقدام نمى كرد.

38) كتمان شهادت، حتّى در موردى كه از او نخواسته باشند كه ببيند و به هنگام لزوم گواهى دهد بنابر احتياط واجب.

39) فحش و ناسزا

40) غيبت مؤمن و آن عبارت است از بدگوئى و بيان كردن نقاط ضعف كسى در پشت سرش، ولى اگر در حضورش باشد غيبت نمى باشد، اگر چه حرام است. و اگر عيب كسى را بدون قصد كشف راز و بدون قصد كوچك كردن او مطرح كند، غيبت نمى باشد، اگر چه حرام است.

(مسأله 1644) در چند مورد غيبت جايز است:

1- در مورد عيب ظاهر، مانند عجله و شتابزدگى، به شرط اين كه آن را بزرگ نكند و چهره نفرت انگيزى از آن ترسيم نكند. چه رسد به اين كه چيزى را كه عيب نيست به صورت عيب جلوه دهد، از قبيل لاغرى، ندارى، سبزهروئى و امثال آنها.

2- در مورد شخص متجاهر به فسق كه پرده حيا را دريده و كار خلاف را در حضور همگان انجام ميدهد، در اين صورت ميتواند عيب مخفى او را نيز بازگو كند و يا در حضور كسى كه از او پوشيده ميدارد نيز مطرح نمايد، ولى كسى كه فقط در حضور دوستان نزديكش كه همراز او هستند