29) تكبّر و فخر فروشى بر مردم و خود را برتر از آنها پنداشتن.

30) اسراف و ولخرجى، و آن عبارت است از مرز نشناختن در هزينه كردن بدون انگيزه عقلائى، كه تباه كردن مال به شمار آيد.

31) جنگ و ستيز با دوستان خدا و هميارى و هم سوئى با دشمنان خدا.

32) اشتغال به كارهاى بيهوده. مثل زدن تار، طبل، نى، سرنا، فلوت و ديگر آلات موسيقى، كه مبتنى بر طرب و التذاد باشد و انسان را از حالت جدّى خارج نموده، به نوعى سبكى برخاسته از غرائز نفسانى واداشته و با تنظيم آهنگهاى موسيقى او را در مسيرى كه مورد نظر باشد- از شادى و سرور، غم و اندوه، نخوت و غرور، و يا غير آنها از هواهاى منظور- قرار دهد.

33) غناء عبارت است از صدائى كه مشتمل بر كشيدن آن با آهنگ خاصى كه خاصيّت آن سبب طرب با قصد لهوى و سرگرمى بودن است بطورى كه نزد اهل فسق وفجور متعارف است. مگر غناى زن براى زنان در خصوص شب عروسى بشرط اينكه از آلات لهوى استفاده نشود بلكه بنابر احتياط واجب از طبل نيز استفاده نشود.

(مسأله 1643) چنانكه اشتغال به غنا و كارهاى بيهوده حرام است، گوش دادن و تحت تأثير قرار گرفتن از آنها نيز حرام است، ولى شنيدن آنها به صورت گذرا بدون گوش دادن و تحت تأثير قرار گرفتن مانعى ندارد.

34) اصرار بر گناهان صغيره، يعنى تكرار كردن آنها به جهت بياهميّت شمردن آنها، به طورى كه انسان ديگر خودش را براى ارتكاب آنها سرزنش نكند.