(مسأله 1355) قضاى رمضان و روزه نذرى نيز در لزوم شرايط بالا همانند روزه ماه رمضان ميباشند.

(مسأله 1356) در روزه استيجارى، به جز عقل و بلوغ شرط ديگرى نيست، پس اگر كسى خود را مثلًا براى روزه ماه شعبان اجير ساخته، حق مسافرت در اين ماه را ندارد و نبايد خودش را بيمار كند، يا به صورت غير متعارف خود را در معرض حيض و نفاس قرار دهد.

(مسأله 1357) چند طائفه ميتوانند روزه نگيرند:

اوّل و دوّم: پير مرد و پير زن‌

(مسأله 1358) پير مرد و پير زنى كه كه نتواند روزه بگيرد، يا روزه گرفتن بر او باعث مشقّت باشد، ميتوانند روزه نگيرند، و به جاى آن براى هر روزه يك مُدّ طعام بدهند. و قضا بر آنها واجب نيست.

سوم: ذوالعطاش‌

(مسأله 1359) كسى كه مرضى دارد كه بسيار تشنه ميشود، او نيز مانند پير مردان و پير زنان، روزه نمى گيرد، بلكه به جاى آن براى هر روز يك مدّ طعام ميپردازد، ولى اگر بر حسب تصادف دچار تشنگى شود، او بايد روزهاش را ادامه دهد و حكمش در مسأله 1349 و 1350 گفته شد.

چهارم: حامل مُقرب‌

(مسأله 1360) زن حاملهاى كه روزه براى او و يا براى جنين در شكم او ضرر داشته باشد، بايد بخورد و بعد قضاى آن را بگيرد و نيازى به فديه (پرداخت يك مُدّ طعام) ندارد.

(مسأله 1361) زن حاملهاى كه زايمانش نزديك است و روزه گرفتن برايش مشقّت دارد، ولى براى خودش و يا براى جنينش ضرر ندارد، مى‌