شخص سالمى كه روزه او را مريض ميكند، نمى تواند روزه بگيرد.

(مسأله 1342) ضعف موقّت، اگر چه شديد هم باشد، مريضى به شمار نميآيد، و مجوّز افطار نمى شود، مگر اين كه تحمّل آن موجب حَرَج باشد، و يا به قدرى شديد باشد كه با تمام شدن ماه رمضان خوب نشود و نيازمند درمان طولانى باشد، در اين صورت آن نوعى مرض محسوب ميشود و مجوّز افطار ميباشد.

(مسأله 1343) اگر انسان مطمئن باشد روزه براى او ضرر ندارد، پس روزه بگيرد، اگر بعد معلوم شود ضرر داشته، روزهاش صحيح است.

(مسأله 1344) كسى ميداند يا ميترسد كه روزه به او ضرر برساند، اگر روزه بگيرد و ضرر داشته باشد، روزهاش باطل ميشود.

(مسأله 1345) اگر انسان با ترس از ضرر روزه بگيرد و تصادفاً ضرر نكند، اگر احتمال ضرر كم بوده و لذا توانسته قصد قربت كند، و يا نميدانست كه روزه با احتمال ضرر حرام است، روزهاش صحيح است.

(مسأله 1346) گفتار پزشك آگاه، كه متّهم به بى مبالاتى نباشد، در اثبات ضرر روزه حجّت است، اگر چه از گفته او احساس ترس نشود، مگر اين كه انسان يقين و يا اطمينان به اشتباه او داشته باشد.

(مسأله 1347) اگر پزشك آگاه بگويد روزه ضرر ندارد و انسان ترس از ضرر نداشته باشد، حتماً بايد روزه بگيرد، ولى اگر خوف از ضرر داشته باشد، ظاهراً ميتواند افطار كند، مگر اين كه ترس او عقلائى نباشد، در اين صورت به ترس خود نبايد اعتنا كند.

(مسأله 1348) اگر بر روزهدار تشنگى غلبه كند و بترسد كه در صورت تحمّل آن جانش در خطر بيفتد، ميتواند به مقدار رفع خطر آب‌