ششم: بقاى عمدى بر جنابت‌

(مسأله 1293) در شب ماه رمضان، و در قضاى آن و هر روزه واجب ديگر، اگر تا طلوع فجر عمداً در حال جنابت باقى بماند، روزهاش باطل ميشود.

(مسأله 1294) روزه مستحبّى با اين عمل باطل نمى شود.

(مسأله 1295) بقا بر جنابت اگر عمدى نباشد، روزه را باطل نمى كند، خواه روزه واجب باشد يا مستحب، جز اين كه چنين شخصى نمى تواند قضاى روزه رمضان را بگيرد، اگر چه وقت آن تنگ شده باشد.

(مسأله 1296) كسى كه ميداند پيش از طلوع فجر قدرت بر غسل نخواهد داشت، اگر با توجّه به اين حال، عمداً خودش را جنب كند، روزهاش باطل ميشود و قضا و كفّاره بر او واجب ميشود. و تيمّم كردن قضا و كفّاره را از او ساقط نمى كند، اگر چه بهتر است پيش از طلوع فجر اقدام به تيمّم نمايد.

(مسأله 1297) اگر كسى هنگام اقدام به جنابت از ناتوانى خود بر غسل جنابت غافل باشد و يا خيال كند وقت وسيع است و بعد كشف شود كه وقت تنگ بوده است، روزهاش صحيح است و چيزى بر او واجب نمى شود.

(مسأله 1298) اگر كسى غسل جنابت، حيض يا نفاس را فراموش كند و در آن حال روزه بگيرد، بنابر احتياط واجب روزهاش باطل است، ولى كفّاره بر او واجب نمى شود.

(مسأله 1299) اگر شخص جنب به جهت بيمارى و امثال آن از غسل كردن معذور شود، بهتر است در صورت امكان پيش از طلوع فجر تيمّم كند، اگر چه بدون تيمّم نيز روزهاش صحيح است.