شناخته شود و اعلميّت او روشن و چشمگير باشد، واجب است از او تقليد كند.

(مسأله 6) اگر در ميان مجتهدين هيچكدام برترى روشن نداشته باشد، و نتواند به احوطِ اقوال عمل كند، لازم است از كسى كه احتمال اعلميّت داشته باشد تقليد كند.

(مسأله 7) اگر مجتهدين مساوى باشند، پرهيزكارترين آنها را برگزيند، اگر در آن جهت هم مساوى باشند، از هر كدام تقليد كند كفايت ميكند.

(مسأله 8) اجتهاد، عدالت و اعلميّت مجتهد را از دو راه ميتوان به دست آورد:

1- انسان شخصاً اهل خبره باشد، به وسيله ارتباط و امتحان، از روى آگاهى و يقين آن را به دست آورد.

2- شهادت و گواهى افراد صاحب نظر و مورد اعتماد، به شرط اين كه شهادت آنها مستند به امتحان باشد، نه حدس و گمان.

(مسأله 9) در صورت اختلاف نظر بين اهل خبره در تعيين اعلم، شهادت آنها از اعتبار ساقط ميشود.

(مسأله 10) اگر انسان احتمال دهد كه برخى از مجتهدين اعلم باشد، بايد براى تشخيص آن تلاش كند.

(مسأله 11) اگر پس از بررسى نتوانست اعلم را تشخيص دهد مطابق مسأله 6 و 7 رفتار كند.

(مسأله 12) كسى كه مدّتى بدون تقليد عمل كرده، بايد از مجتهد جامعالشّرائط تقليد كند و اعمال گذشتهاش را با فتواى او تطبيق دهد، هر عملى كه به فتواى او صحيح نباشد بايد اعاده كند.