و بايد همه همّت و تلاش پيروان راستين نيز اين باشد كه براى اداى دَين و انجام وظيفه خود، احكام شريعت را از علماى عامل، پارسا، تقوا پيشه، وارسته، مخلص و مستقيم فرا گيرند، كه هرگز زبان لاف زنان و گزافه گويان متوجّه آنها نمى شود، زيرا از كارهاى شبهه ناك پرهيز ميكنند و خود را در معرض تهمتها قرار نميدهند و در راه خود با تدبير و انديشه صحيح گام ميسپارند و مسئوليت خود را با بصيرت كامل انجام ميدهند و در روز بازپسين عذر خود را به درگاه خداوند منّان عرضه ميدارند.

مؤمنان با اخلاص هرگز از روى غفلت و شتابزدگى از كسى پيروى نمى كنند، براى سخنان پوچ يا زرق و برق دنيا و يا به جهت همسوئى در افكار و اميال خود دل به كسى نمى بندند، زيرا به خوبى ميدانند كه خداوند داناى راز و نهان مراقب اعمال آنهاست و به مقدار پرِ كاهى از موجودات زمين و آسمان بر او پوشيده نيست.

آرى ممكن است در شرايط خاصى، مردم در برابر راههاى مختلفى كه فرا روى آنها قرار ميگيرد، سر در گم و حيران شوند و براى مدّتى ندانند كه بايد چه بكنند و از چه راهى بروند؟! ولى اين سر در گمى هرگز نبايد به كوتاهى در وظيفه منتهى شود، بلكه بايد با تيزبينى و تيزهوشى خود، وظيفه خود را تشخيص دهند، راه را از چاه باز شناسند، از فتنه ها بپرهيزند و از گام سپردن در راههاى شبهه ناك دورى گزينند، كه خداوند هرگز حجّت خود را تباه نمى سازد و نشانه هاى دين را مخفى نمى نمايد. بلكه راه راست را فراراه حق جويان و حق پويان آشكار ميسازد، چنانكه خود ميفرمايد: