حريم دين و آيين پايدار، با اميال نفسانى و شيطانى در حال ستيز و در برابر فرمانهاى پروردگار مطيع و فرمانبردار باشد، بر عوام (آن گروه از شيعيان كه به حدّ اجتهاد نرسيدهاند) واجب است كه از چنين فقيهى تقليد كنند.

اين صفات ياد شده در تعدادى از فقهاى شيعه يافت ميشود، نه همه آنها.

ولى آن فقيهى كه همانند فقهاى عامّه، بر مركب پليديها و پستيها سوار شود، چيزى از سخنان ما را از او نپذيريد و هيچ حرمت و ارزشى براى او قائل نشويد».

بر عالمان امّت و پيروان راستين آنان لازم است كه ابعاد گسترده مسئوليت سنگين خود را بشناسند و بر اهميّت امانت بزرگى كه بر دوش آنها نهاده شده واقف باشند.

بايد تنها هدف و يگانه تلاش علماى دين، شناخت حق و پاسدارى از حريم حق باشد و همه همّت خود را صرف استنباط احكام شرعى از منابع اصلى آن بنمايد، سپس آن را به انگيزه اداى وظيفه و انجام رسالت، در اختيار امّت اسلامى قرار دهد. و هرگز به فزونى يار و انصار و كثرت پيرو و طرفدار، اعتنا نكند و تشنه نام و نشان نباشد و گول زرق و برق دنياى چند روزه را نخورد و از دعوتهاى مرگبار شيطان پرهيز كند و گفتار حضرت حق را آويزه گوش خود قرار دهد كه ميفرمايد:

[وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ* لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ* ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ* فَمَا مِنكُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ‌]:

«اگر پارهاى سخنان به ما ميبست، ما قدرت را از او ميگرفتيم، و رگ گردنش را ميبريديم، پس كسى از شما نمى توانست از او حمايت كند».[1]

[1] ( 1) سوره الحاقه، آيه هاى 44- 47.