مطّلع شود، نمازش صحيح است و اعاده آن لازم نيست، مگر در خون حيض، كه بنابر احتياط واجب بايد نمازش را اعاده كند.

(مسأله 573) كسى كه ميدانست لباس يا بدنش نجس ميباشد، اگر فراموش كند و با آن نماز بخواند، بايد نمازش را اعاده كند و اگر وقت گذشته بايد آن را قضا نمايد.

(مسأله 574) اگر كسى نميدانست كه مثلًا بند ساعتش از اجزاى مردار است و با آن نماز خوانده، نمازش صحيح است، ولى اگر ميدانست و فراموش كرده بود، بايد آن را اعاده كند بنابر احتياط واجب.

(مسأله 575) اگر نمازگزار در وسط نماز متوجّه شود بدن يا لباسش نجس است و بداند مقدارى از نماز را با آن خوانده نمازش باطل است. و اگر نداند و بتواند بدون اينكه يك از منافيات نماز را انجام دهد مانند انحراف از قبله يا عورتش كشف شود، آن را بشويد و يا از خود دور كند، بايد انجام دهد وگرنه بايد نماز را از سر بگيرد.

(مسأله 576) اگر كسى ميدانست لباس، يا بدن او نجس بوده، خودش يا ديگرى آن را شست و با آن نماز خواند، بعد از نماز متوجّه شد كه آثار نجاست در لباس يا بدنش هنوز باقى است، نمازش صحيح است و احتياج به اعاده ندارد، مگر در موردى كه احتياج به دقّت و تلاش داشته و انجام نداده است مانند منى در اين صورت بنابر احتياط واجب نماز را اعاده كند.

(مسأله 577) كسى كه منحصراً لباس نجس در اختيار دارد و به جهت سرما و امثال آن ناگزير است آن را بپوشد و با آن نماز بخواند، نمازش صحيح است، ولى در صورت امكان بنابر احتياط واجب يكبار با آن نماز بخواند و يكبار ديگر آن را در آورده مطابق وظيفه برهنگان رفتار نمايد.