محمد بن على الطاهر بن على الضخم بن ابى على حسن بن ابى الحسن محمد الحائرى بن ابراهيم مجاب بن محمد عابد بن امام موسى كاظم (ع).

از وى، با عنوان «السيد الشريف المقدس»، ياد مى‌كنند. او نواده «علامه نجفى غريفى بحرانى» است. شوق زيارت اجداد پاكش، او را راهى عتبات عاليات كرد. در سال 1001 ه. ق، از غريف بحرين به‌سوى نجف اشرف، ره‌سپار شد كه راهزنان به طمع مال او، وى، فرزند و همسرش را به شهادت رساندند و جسد او را در بيابان رها كردند؛ تا اينكه كاروان ديگرى از بحرين، در همانجا توقف كرد و پس از شناسايى، او را در همان مكان كه به قتل رسيده بود، دفن كردند. به سبب بروز كرامات متعدد از قبر شريف او، برخى از عشاير عراق، در جوار سيد احمد بن هاشم علوى، سكونت اختيار كردند و كم‌كم به عنوان يك روستا و سپس شهر درآمد و مورد توجه اهالى ديگر مناطق شد.[923]

«علامه سيد رضا موسوى بحرانى غريفى صائغ»، در كتاب‌ «الشجرة الطيبه في الارض المخصبه»، درباره سيد احمد بن هاشم موسوى، چنين مى‌نويسد: «العالم العلامه، والكامل الفهامه، السيد احمد بن سيد هاشم بن السيد علوي عتيق الحسين بن السيد حسين الغريفي».

او به مقدس، معروف است در غريف بحرين، متولد شد. رياست آنجا، با سيد حسين غريفى كه عالمى عامل و دانشمندى كامل و زاهدى عابد، همچون اجداد شريفش بود؛ تا اينكه سيد احمد در سن هفتاد سالگى وصيت كرد تا رياست خاندانش به پسر بزرگش، سيد على، سپرده شود. خود نيز با همسرش كه دخترعمويش بود و بچه خردسالش، به‌نام منصور، براى زيارت قبر جدش اميرمومنان (ع) از راه قديمى بصره، وارد جزيره شد و از طريق راه ابيض، عازم نجف بود كه راهزنانى از قبيله جبور، آنها را محاصره كردند.

چون با سيد احمد، تعداد زيادى از اهالى بحرين بودند و كالاى زيادى داشتند، به ناچار به مقابله با راهزنان پرداختند. اما همگى آنان كشته شدند. سپس سيد احمد با آنان صحبت كرد. اما فايده‌اى نداشت. راهزنان به آزار و اذيت همسر سيد، برخاستند و سيد

[923] . مراقد المعارف، ج 1، ص 274؛ دليل العتبات والمراقد، ص 167.