احمد با اينكه كهولت سن داشت، به دفاع از حريم خانواده دست به شمشير برد و جنگ شديدى نمود تا عده‌اى از آنان را كشت و خود نيز كشته شد. سپس راهزنان به طرف همسرش، هجوم آوردند و بچه خردسالش را جلويش سر بريدند و سپس همسرش را كشتند و بدون غسل و كفن در آن بيابان رها كردند.

...

به مدت سه تا هفت روز، جنازه اين سيد و همسر و فرزندش در بيابان افتاده بود؛ تا اينكه جماعتى از اهالى بحرين، شبانه به آنجا آمدند. نورى را مشاهده كردند كه از بدن سيد ساطع بود. با احترام او را در همانجا دفن كردند و نشانه‌اى به رسم يادبود در آنجا گذاشتند. «لهذا السيد السعيد الشهيد كرامات جليلة عظيمة، لا تعد ولا تحصى»؛ «براى اين سيد شهيد، كرامات باشكوه و بزرگى كه تعدادشان شمرده نمى‌شود، به وقوع پيوست».

تنها فرزند باقى‌مانده سيد احمد، عالم فاضل سيد على بحرانى است كه از او، سيد محمد غياث و سيد ناصر به دنيا آمدند و هريك، داراى نسل بسيارى شدند.[924] سيد محسن امين نيز در دائرة المعارفش، پس از ذكر نام و نسب شريف اين سيد بزرگوار، مى‌نويسد: «هو من بيت علم و سيادة و شرف».[925]

علامه شيخ عبدالحسين امينى نجفى در كتاب «شهداء الفضيله»، در ذيل نام سيد احمد المقدس، به شرح حال او پرداخته و از او با عنوان‌ «الشريف الطاهر السيد احمد المقدس» ياد كرده و پس از اشاره به نسب شريفش، نحوه شهادتش را بيان كرده و در توصيف او نوشته است:

المترجم ممن اختصه المولى بشرف الأرومة وجعله من رجال بيت هو من ارفع بيوت العلم والفضيلة فى علوية الشيعه كاشرفه بقداسة النفس و نزاهة الضمير و حسن السيرة فهو بشرفه الوضاح ومجده المؤثل و شهره فضايله الباهرة فى غنى عن اطراء أى أحد.

[924] . شهداء الفضيله، صص 264 و 266.

[925] . اعيان الشيعه، ج 3، ص 200.