انبيا نمى‌شود؛ بلكه وظايفى دارد و آن وقت كار مشكل مى‌شود.

(وَ إن الملائِكة لتَضَع اجنِحتها لطالب الْعلم رضًا به) .. معنى. وضع اجنحه. نزد اهلش معلوم است‌ [1] و اكنون جاى بحث آن نيست. اين عمل براى احترام يا خفض جناح و تواضع است.

(.. وَ إن يستغفر لطالب العلم من فى السماء و من فى الارض حتّى الحوتِ فى البحر ..) اين جمله، احتياج به بيان مفصلى دارد كه فعلا از بحث ما خارج است.

(و فضل العالم على العابد كفضل القمر على ساير النجوم ليلة البدر ..) معنى اين جمله هم معلوم است ...

(و إن العلماء ورثة الانبياءِ ..) از صدر روايت تا اينجا در مقام تعريف علماء و بيان فضائل و اوصاف آنها مى‌باشد و يكى از فضائل آنان اين است كه ورثه انبياء هستند. وارث انبياء بودن وقتى براى آنان فضيلت است كه مانند انبياء ولايت (حكومت) بر مردم داشته و واجب الاطاعه باشند.

و اما اين كه ذيل روايت دارد:. (ان الانبياء لم يورثوا ديناراً و لا دِرهَماً ..) معنايش اين نيست كه انبياء غير از علم و حديث هيچ ارث نمى‌گذارند بلكه اين جمله كنايه از اين است كه آنان با اين كه ولى امر بوده و حكومت بر مردم دارند رجال الهى هستند، افرادى مادى نيستند تا در پى جمع آورى زخارف دنيوى باشند، و اين كه اسلوب حكومت انبياء غير از حكومت سلطنتى و حكومتهاى متداول است كه براى متصدى خود مايه مال اندوزى و كامرانى مى‌شود. وضع زندگى پيغمبر اكرم (ص) بسيار ساده بود. از مقام و منصب خود به نفع زندگى مادى استفاده نكردند تا چيزى از خود به جاى گذارند و آن چه را كه باقى گذاشتند علم است كه اشرف امور مى‌باشد، خصوصا علمى كه از ناحيه حق تعالى باشد. و خصوص علم را كه در روايت ذكر كرده شايد به همين جهت بوده است. بنا بر اين نمى‌توان گفت چون در اين روايت كه اوصاف علماء بيان شده وراثت در علم و عدم توريث مال در آن ذكر شده ظاهر است در اين معنى كه علماء منحصرا علم و حديث را ارث مى‌برند.

[1] اربعين، امام خمينى (س)، ص 414- 416، حديث 26.