شرط ششم: آن كه از صحرانشين‌هايى نباشد كه در بيابان‌ها گردش مى‌كنند و هر جا آب و خوراك براى خود و حشمشان پيدا كنند مى‌مانند و بعد از چندى به جاى ديگر مى‌روند، و صحرانشين‌ها در اين مسافرت‌ها بايد نماز را تمام بخوانند.

مسأله 1314- اگر يكى از صحرانشين‌ها براى پيدا كردن منزل و چراگاه حيواناتشان سفر كند، چنانچه سفر او هشت فرسخ باشد، احتياط واجب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.

مسأله 1315- اگر صحرانشين براى زيارت يا حج يا تجارت و مانند اينها مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند.

شرط هفتم: آن كه شغل او مسافرت نباشد، بنابراين شتردار و راننده و چوبدار و كشتيبان و مانند اينها، اگرچه براى بردن اثاثيه منزل خود مسافرت كنند، در غير سفر اول بايد نماز را تمام بخوانند. ولى در سفر اول اگرچه طول بكشد، نمازشان شكسته است.

مسأله 1316- كسى كه شغلش مسافرت است اگر براى كار ديگرى مثلًا براى زيارت يا حج مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند. ولى اگر مثلًا شوفر، اتومبيل خود را براى زيارت كرايه بدهد و در ضمن خودش هم زيارت كند، بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1317- حمله‌دار؛ يعنى كسى كه براى رساندن حاجى‌ها به مكّه مسافرت مى‌كند، چنانچه شغلش مسافرت باشد، بايد نماز را تمام بخواند، و اگر شغلش مسافرت نباشد بايد شكسته بخواند.

مسأله 1318- كسى كه شغل او حمله‌دارى است و حاجى‌ها را از راه دور به مكه مى‌برد، چنانچه تمام سال يا بيشتر سال را در راه باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1319- كسى كه در مقدارى از سال شغلش مسافرت است، مثل شوفرى كه فقط